Boekrecensie #dedochter
Kon niet wachten: weer een nieuw verhaal van Linda Bruins Slot, crimewriter pur sang, goed voor kromme tenen en verhoogde hartslag alsmede reden tot het creatief afzeggen van belangrijke vergaderingen of vrienden- en vriendinnenuitjes. Eenmaal begonnen aan één van haar breinfestijnen gaat alles aan de kant. Dat kan ik je verzekeren.
Na een zinderend stukje trailer via Youtube te bekijken en wellicht zelfs ook haar vorige werk en bijdrage aan Thriller-collectief 'Crimechicks' gelezen te hebben zijn de verwachtingen natuurlijk hooggespannen. Linda, we spraken haar hier al eerder, bezit het talent de lezer mee te nemen in een gedachtewereld die vaak wat afwijkt van het standaard plaatje van hoofdpersonen alwaar men zich vaak eenvoudig mee kan identificeren. Onze hoofdpersoon in 'de Dochter' loopt weg, kiest tegen beter weten in en zoekt het vooral in haarzelf. Haar verleden mag er ook zijn, voor de verhaallijn, want zo heel bijzonder vrolijk is het allemaal niet.
Dat kenschetst wel meteen de toon van het boek. Weinig vrolijkheid, zwartgallige humor en een spiraal van ellende waar maar geen eind aan lijkt te komen. Toch wil je als lezer wat anders. Het kan toch niet zo zijn dat... En jawel hoor, dan is het gewoon ook nog eens een keer zo dat...
Het hele verhaal speelt zich af in het oosten des lands, in en tussen Enschede en Ootmarsum. Kent u dat niet? Enschede ligt als derde in het rijtje Almelo, Hengelo, Enschede. Gewoon eens naar Herman Finkers luisteren en dan schuift er toch zomaar wat gemoedelijks in het hartverscheurende relaas over Sofie en de haren. O sorry, kent u Ootmarsum niet? Dat is nog gemakkelijker. Dat ligt tussen Nutter en Tilligte in, tegen de Duitse grens aanschurkend. Maar goed... over schurken gesproken...
Een lelijke nachtelijke overval lijkt het. "Waar is het geld?!" Een totaal verbouwereerd stel wordt ruw uit hun toch al wat onrustige slaap ("in het donker ... slaapt de redelijkheid als enige") gewekt door een wat gehaast type. Yvonne, de nieuwe vrouw van Ronald, vader en opa met burn-out-naweeën, slaat op de vlucht en Ronald vecht even later in het Medisch Centrum Twente voor zijn leven. Twee dochters komen ten tonele waarvan we bij ééntje in de gedachten mogen kijken middels een knap geschreven ik-vorm. Afwisselend kijken we veilig van een afstandje naar taferelen met andere personages zoals zus Laura, een lompe rechercheur, een nieuwe vriend van Sofie, een wat meer meelevende politieagente, maar bijna allemaal zijn ze niet meteen in de armen te sluiten als de held van het verhaal of te haten als de ongeschoren boef die we zo graag gefileerd zien worden.
Nee, bladzijde voor bladzijde doorworstelen we twijfel, radeloosheid, flashbacks, poëzie en het gevoel van een kwade droom waaraan we ons maar niet lijken te kunnen ontworstelen. Als uitgegleden in een woeste rivier in het rond graaiend griploos gladde keien onder vingertoppen door voelen glippen als minimale momentjes van rust en valse hoop.
Toch... Ik heb zomaar het vermoeden dat dit boek niet zozeer gaat over de personages maar veel meer over de thema's die erin voorbij komen. Het zit sowieso vol onderwerpen als abortus, seksuele intimidatie of schuld, maar hoofdmoot is toch wel de onderlinge relaties en de waarde die het vaak onbewust of in ieder geval niet bewust genoeg heeft voor mensen. Maar er schijnt licht door dit hele verhaal heen en daarin wijkt het zeker af van 'Oog in oog' en de proloog daarvan in 'Kind der wrake'. Licht wat voor jezelf maar zo eens een mooie eye-opener kan zijn, of voor een ander waar je dit boek kado aan geeft ;)
Persoonlijk vond ik het een gave rit door allerlei krochten van ellende en geweld heen, waarvan je soms wel moet denken van:"hoe heeft dit zich ooit in het hoofd van een dergelijk lieftallig gezicht zoals achterop de cover van het boek te vinden is, kunnen ontspinnen?!" Wellicht verscheen er om die reden een wat sinistere profielfoto op de Facebookpagina van de schrijfster vandaag? :)
Ik zeg: kopen en ervaren dat boek!
Na een zinderend stukje trailer via Youtube te bekijken en wellicht zelfs ook haar vorige werk en bijdrage aan Thriller-collectief 'Crimechicks' gelezen te hebben zijn de verwachtingen natuurlijk hooggespannen. Linda, we spraken haar hier al eerder, bezit het talent de lezer mee te nemen in een gedachtewereld die vaak wat afwijkt van het standaard plaatje van hoofdpersonen alwaar men zich vaak eenvoudig mee kan identificeren. Onze hoofdpersoon in 'de Dochter' loopt weg, kiest tegen beter weten in en zoekt het vooral in haarzelf. Haar verleden mag er ook zijn, voor de verhaallijn, want zo heel bijzonder vrolijk is het allemaal niet.
Dat kenschetst wel meteen de toon van het boek. Weinig vrolijkheid, zwartgallige humor en een spiraal van ellende waar maar geen eind aan lijkt te komen. Toch wil je als lezer wat anders. Het kan toch niet zo zijn dat... En jawel hoor, dan is het gewoon ook nog eens een keer zo dat...
Het hele verhaal speelt zich af in het oosten des lands, in en tussen Enschede en Ootmarsum. Kent u dat niet? Enschede ligt als derde in het rijtje Almelo, Hengelo, Enschede. Gewoon eens naar Herman Finkers luisteren en dan schuift er toch zomaar wat gemoedelijks in het hartverscheurende relaas over Sofie en de haren. O sorry, kent u Ootmarsum niet? Dat is nog gemakkelijker. Dat ligt tussen Nutter en Tilligte in, tegen de Duitse grens aanschurkend. Maar goed... over schurken gesproken...
Een lelijke nachtelijke overval lijkt het. "Waar is het geld?!" Een totaal verbouwereerd stel wordt ruw uit hun toch al wat onrustige slaap ("in het donker ... slaapt de redelijkheid als enige") gewekt door een wat gehaast type. Yvonne, de nieuwe vrouw van Ronald, vader en opa met burn-out-naweeën, slaat op de vlucht en Ronald vecht even later in het Medisch Centrum Twente voor zijn leven. Twee dochters komen ten tonele waarvan we bij ééntje in de gedachten mogen kijken middels een knap geschreven ik-vorm. Afwisselend kijken we veilig van een afstandje naar taferelen met andere personages zoals zus Laura, een lompe rechercheur, een nieuwe vriend van Sofie, een wat meer meelevende politieagente, maar bijna allemaal zijn ze niet meteen in de armen te sluiten als de held van het verhaal of te haten als de ongeschoren boef die we zo graag gefileerd zien worden.
Nee, bladzijde voor bladzijde doorworstelen we twijfel, radeloosheid, flashbacks, poëzie en het gevoel van een kwade droom waaraan we ons maar niet lijken te kunnen ontworstelen. Als uitgegleden in een woeste rivier in het rond graaiend griploos gladde keien onder vingertoppen door voelen glippen als minimale momentjes van rust en valse hoop.
Toch... Ik heb zomaar het vermoeden dat dit boek niet zozeer gaat over de personages maar veel meer over de thema's die erin voorbij komen. Het zit sowieso vol onderwerpen als abortus, seksuele intimidatie of schuld, maar hoofdmoot is toch wel de onderlinge relaties en de waarde die het vaak onbewust of in ieder geval niet bewust genoeg heeft voor mensen. Maar er schijnt licht door dit hele verhaal heen en daarin wijkt het zeker af van 'Oog in oog' en de proloog daarvan in 'Kind der wrake'. Licht wat voor jezelf maar zo eens een mooie eye-opener kan zijn, of voor een ander waar je dit boek kado aan geeft ;)
Persoonlijk vond ik het een gave rit door allerlei krochten van ellende en geweld heen, waarvan je soms wel moet denken van:"hoe heeft dit zich ooit in het hoofd van een dergelijk lieftallig gezicht zoals achterop de cover van het boek te vinden is, kunnen ontspinnen?!" Wellicht verscheen er om die reden een wat sinistere profielfoto op de Facebookpagina van de schrijfster vandaag? :)
Ik zeg: kopen en ervaren dat boek!
Reacties