Abortus
Ik hoop een beetje dat ik hier überhaupt over mag schrijven hoor, anders moest je het maar simpelweg overslaan en andere blogs gaan lezen, als je het een lastig onderwerp vindt. Een mens veroordeelt namelijk, vaak ongewild, nogal snel in dit soort discussies omdat het vaak zo is van: het is dit… of dat. Dus als het dit is, is dat niet goed en is de persoon die dat boven dit stelt verkeerd bezig. De ditters kunnen dus eigenlijk onmogelijk hun stelling verdedigen of er met de datters over praten, zonder dat men de datters het gevoel geeft geheel verkeerd bezig te zijn. Of misschien wel het gevoel te geven als persoon verkeerd te zijn. Dat spijt me dan geweldig. Ik kan er ook maar bijzonder weinig aan doen dat dat een onomkeerbare keuze is. Dit ook trouwens maar daar zijn dan weer wegen in te vinden ;)
Gemiddeld zo’n 33.000 geforceerde abortussen (1) per jaar in ons koude kikkerlandje doen je je wenkbrauwen toch op z’n minst verbaast optrekken als men zich bedenkt dat een deel hiervan simpelweg de nieuwe overbuurjongen of het baby-nichtje had kunnen zijn.
Een abortus mag tot de 22ste, met uitloop naar de 24ste week nog uitgevoerd worden.
Als ik dan in het achterhoofd heb dat de zwangere moeder het kind al vanaf week 12 tot 16 zou kunnen voelen en ik wéét (2) dat dit op een derde plaats op de algemene doodsoorzakenlijst zou moeten komen te staan (3), na hart- en vaatziekten en kanker, omdat het gaat om het overlijden van een persoon, ben ik dus geneigd een oordeel te willen geven maar dat gaat niet zomaar…
Gaan we het hebben over niet-natuurlijke doodsoorzaken, veroorzaakt door menselijk handelen, dan weet het CBS een nog schrijnender beeld te schetsen (4). Aangezien abortus een niet-natuurlijke beëindiging van een zwangerschap3 is en het kind ook nog eens helemaal zonder inspraak de beëindiging zal moeten ondergaan, kan de lezer zich er vast wel een voorstelling van maken dat er mensen zijn die abortus met dikke koeienletters bovenaan deze lijst van niet-natuurlijke doodsoorzaken zouden willen plaatsen: 1. Abortus, 2. Privé-ongeval (slapen, huishouden, doe-het-zelven), 3. Zelfmoord en 4. Verkeersongeval (5). En dan merk ik ook meteen maar op dat het abortuscijfer in dit rijtje ook geen plaats mag hebben vanwege het simpele feit dus dat de ongelukkige zelf hier geen enkele hand in kan hebben gehad.
In discussies is men vrijwel uitsluitend geneigd het recht van de vrouw als ‘slachtoffer’ te stellen boven de plicht van de vrouw als verantwoordelijke voor de baby in haar schoot. Wee degene die het vuige lef hebben een peuk op te steken met een baby ‘aan boord’ maar een dame met ongewenste zwangerschap, daar moet je vanaf blijven…
Maar hoe terecht en reëel is die opvatting als je de verhoudingen kent die bepaald worden door de waarden welke uit objectieve onderzoeken naar voren zijn gekomen? We zouden dus, voordat de discussie een aanvang kan hebben, de cijfers zo neutraal en objectief mogelijk gepresenteerd moeten hebben om zo een volwassen discussie te kunnen beleven. Met een mogelijk alternatieve uitkomst op “dat recht heeft een vrouw nou eenmaal” natuurlijk, we stellen nu immers het kind even voorop. Het levende kind. Maar wie geeft die cijfers en van wie pikken we ze als ware feiten, en dan ook nog eens als feiten die ons raken vanwege het gezag van de onderzoeker? De pro-abortus bewegingen geven ze niet, of slechts met het oog op hun idealen, maar ook vanuit overheidswege is het goed zoeken om er een beeld over te kunnen krijgen. Dan hebben we nog de antiabortusbeweging maar omwille van de neutrale discussie is het wellicht goed verder te kijken dan de ervaringen die zij hebben met patiënten/cliënten. Eerlijk en terecht is wat anders maar ik probeer hier een objectief beeld te vormen voor de oprecht belangstellende lezer!
Voor zover mogelijk heb ik dus tot nog toe een lijst op kunnen maken, zonder percentages vanuit objectieve bron, die er alsvolgt uit ziet:
1) incest
2) verkrachting
3) levensbedreigende situatie moeder
4) levensbedreigende afwijking kind
5) twijfel over levenswaardig bestaan kind i.v.m. afwijking
6) medisch psychische aanwijzingen bij moeder
7) omdat men er nog niet aan toe is
8) moeder vindt zichzelf te oud
9) moeder vindt zichzelf te jong
10) moeder studeert
11) moeder is alleenstaand
12) gezin is groot genoeg
13) gebrek aan geld of huisvesting
Vul nou eens voor jezelf in wat voor percentages er mogelijk achter de oorzaken voor het overgaan tot abortus zouden kunnen staan, ik weet het niet. Dan zou je dus moeten onderzoeken hoeveel vrouwen er na een verkrachting of incest zwanger zijn geworden. Je kunt er natuurlijk niet zomaar vanuit gaan dat ‘de meerderheid’ (alsof dat al voldoende zou kunnen zijn voor een standpunt over een abortuslegalisatie…) door verkrachting of incest zwanger is geworden.
Ook zou je een beeld moeten hebben van de twijfelsituaties en de medisch onmogelijke zwangerschappen. Dit zijn dan ook de enige uitsluitingen waarvan ik direct zou moeten onderkennen dat een geforceerde abortus noodzakelijk zou kunnen zijn. Alle andere gevallen, inclusief verkrachting en incest, zijn, hoe je er ook over denkt, bespreekbaar. Bij de twee oorzaken waar de moeder er zelf geen inspraak in had, kan de vrouw in kwestie namelijk nog steeds wel besluiten het kind te houden. Ze kan besluiten de zwangerschap uit te dragen en het kind eventueel in een (tijdelijk) pleeggezin laten opnemen. Ze kan te besluiten het kind niet te koppelen aan de daad die de oorzaak geweest is van de zwangerschap, hoe vreselijk ook! Hiermee wil ik niets zeggen over de intensieve weg die daarvoor in veel gevallen gegaan zal moeten worden, maar eveneens kan ik mij niet uitlaten over de psychische gevolgen van een abortus voor de moeder. Wat ik wel wil concluderen is dat er wellicht gesproken kan worden over een relatief kleine groep waar vervolgens met de juiste inspanningen, gericht op het leven van de nieuwkomeling, een nog kleinere groep van gemaakt kan worden.
Hoe groot zou het aantal abortussen nog zijn als er zo’n bewustzijn zou zijn onder de vrouwen m.b.t. hun baby en het recht wat het kind ook heeft om te bestaan, ondanks welke ontstaansgeschiedenis dan ook?
Opvallend verschijnsel nog even: vrouwen die vanuit een ander land (waar zij woonachtig zijn) in Nederland een abortus ondergaan, doen dit in de laatst mogelijke weken. Nederlandse vrouwen zitten dan meer in de beginperiode of ergens middenin. (6) Zijn ze in andere landen dan strenger of hoe moet ik dat zien?
Iets anders nog: er wordt geroepen dat het abortuscijfer, sinds de legalisering in 1984, ‘netjes’ stabiel gebleven is tot op de dag van vandaag.
Maar is er al eens iemand die onderzocht heeft of het gebruik van de anticonceptie sinds de invoering van de abortuswet misschien gestegen is? Een recente stabilisatie of daling zegt bovendien natuurlijk nog niets over de gehele linie. Uiteindelijk zou je dan toch welhaast moeten concluderen dat het aantal abortussen eigenlijk omlaag had moeten gaan? Minder abortussen door beter anticonceptiegebruik. Maar het beeld is dan: hetzelfde aantal abortussen bij beter anticonceptiegebruik!
Het lijkt er dus eerder op dat er meer en roekelozer gevreeën wordt in Nederland dan voorheen (het kon dus wel anders!), anders was dat abortuscijfer ook wel gedaald tot ‘verwaarloosbare’ proporties en 33.000 vind ik bij lange na nog niet echt ‘verwaarloosbaar’ als je één van die 33.000 al verwaarloosbaar zou kunnen vinden!
Want wat doen wij (terecht!) een moeite om een mens van welke andere leeftijd dan ook, die (voorlopig) niet meer levensvatbaar verklaard kan worden, toch in leven te houden vanwege het feit dat je niet zomaar een mens zou mogen kunnen doden of laten dood gaan. En wat pakken we toch gemakkelijk de mogelijkheid van het aborteren daarentegen… Ik zeg ‘gemakkelijk’ met het oog op het verloren leventje wat eigenlijk uit de zwangerschap zou moeten voortkomen. Het zal in geen enkel geval gemakkelijk zijn voor de moeder, althans: dat zou niet zo mogen zijn! Dat blijkt wel uit de verhalen van bijvoorbeeld de moeders die overal op internet verspreid staan. Even Googlen op “abortus spijt” en dan weet je het.
Het gaat dus niet om de ‘oplossing’ maar eerder om de oorzaak! Zo worden veel problemen uiteindelijk opgelost, moet je weten, door de oorzaak aan te pakken in plaats van te proberen te dweilen met de kraan open. Wat veroorzaakt een zwangerschap doorgaans? Seks! En wat kun je in eerste instantie het beste doen om te voorkomen dat je zwanger wordt?! Juist! Niet met elkaar naar bed gaan! :)
Natuurlijk gaat dat wat lastig voor mensen met een al wat langdurigere relatie die menen daar wel aan te kunnen doen vanwege het intieme karakter van de relatie of simpelweg binnen een huwelijk, maar wellicht zou dit een prima oplossing kunnen zijn voor de tienermoeders, of ze nou wel of geen abortus zouden willen ondergaan. En de uitgaanstypes die menen met elke vangst eerst maar eens het bed in te duiken en dan vervolgens te gaan checken of ze het een beetje met elkaar kunnen vinden (of gebeurt dit nooit en ben ik te wantrouwig?)
Seks voor uitsluitend het plezier zonder binding is sowieso op meerdere vlakken bezwaarlijk te noemen, op punten die ik hier helemaal nog niet wil gaan uitlichten maar voor de duidelijkheid: psychische schade die men zoal zou kunnen oplopen vanwege het wegwerpkarakter van dergelijke activiteiten alsmede seksueel overdraagbare aandoeningen geven toch ook reden tot zorg over deze toenemende ontwikkeling zou ik zo denken…
Hoeveel abortussen zou een bewustwording op dit vlak, jaarlijks, al wel niet kunnen schelen?!
Ik kan mij simpelweg niet aan de indruk onttrekken dat de voorlichting, welke op diverse manieren aan onze medelanders uitgedeeld wordt, zeer zeker niet gericht is op welke vorm van onthouding dan ook. Sterker nog: de cijfers van het gepleegde aantal abortussen naast die van het stijgende gebruik van anticonceptie over de periode van legaal abortusgebruik lijken te roepen dat het er allemaal niets toe doet en dat lust boven verantwoordelijkheid over leven gaat! Zou condooms uitdelen op straat aan jeugd ook niet kunnen leiden tot gemakkelijkere omgang met elkaar op seksueel gebied? Is het niet juist een hint in de richting van de toehoorder dat men in principe ongeremd zijn/haar gang kan gaan omdat ogenschijnlijk de gevolgen tot een minimum beperkt kunnen blijven?
Is het ook niet op een bepaalde manier denkbaar dat het kosteloos verwijderen van het kind uit het lichaam van de moeder een niet-zo-remmende werking met zich meebrengt en eigenlijk uitspreekt dat het aborteren van kinderen een door de overheid in alle omstandigheden goedgekeurde bezigheid is? Niet dat ik zeg dat als het kosten met zich mee zou brengen het ineens niet meer door de overheid ondersteund zou worden maar het lijkt gevoelsmatig toch weer heel anders… Kijk maar naar de pil en wat er gaat gebeuren als die weer voor iedereen geld gaat kosten.
Hoe zou men met seks omgaan als een vrouw een dag na de bevruchting een kind zou kunnen baren met alles er op en er aan…? Zou ze dan een risicopercentage van 98% ook nog acceptabel vinden en toegeven aan zijn en haar seksuele driften?
Ik zie bij Radar of Opgelicht nog wel eens van die verborgen camera opnames waardoor bepaalde zakenlieden of artsen gecheckt worden op hun methoden. Eigenlijk zou het helemaal niet zo raar zijn als we een dergelijke opname of dergelijke opnames voorhanden hadden van gesprekken met (huis)artsen of artsen in die abortusklinieken, waardoor we een goed beeld zouden hebben van de gesprekken die daar zoal gevoerd worden. Dat geeft meteen een beter beeld van hoe men er mee om gaat en of de vrouw ook op de juiste manier ondervraagt wordt op haar motieven e.d.
Kijken we nog even kort naar de cijfers bij onze zuiderburen (7), die het blijkbaar wèl nuttig hebben gevonden één en ander m.b.t. de oorzaak van de abortus te onderzoeken. Wellicht is het goed om ze eens tegen het licht van de 33.000 jaarlijkse doden in ons land te houden? 0,24% van de moeders heeft het kind laten aborteren omdat er een incestuele handeling aan vooraf is gegaan of omdat de vrouw simpelweg verkracht is. Opmerkelijk, omdat dit toch wel hèt meest gehoorde argument is vóór het plegen van abortus. Dus van de 33.000 zijn er 80 ongewenste zwangerschappen die veroorzaakt zijn zonder dat de moeder in kwestie er iets over te zeggen heeft gehad. Tachtig is veel te veel! Logisch! Dat is buitensporig! Daar wil ik zeker geen misverstanden over laten bestaan…
Zeker zou ik hier de gezondheidskwesties die een abortus noodzakelijk maken, mits uiteraard nauwkeurig onderzocht op alternatieven, buiten beschouwing willen laten. Het gaat dan in verhouding in Nederland om zo’n 1.244 zwangerschappen, bijna 4%.
Er is vervolgens nog een aanzienlijke groep, waaronder groepen die te maken hebben met ‘Relationele of familiale problemen’ of ‘Politiek vluchteling’ zijn waarover men wat mij betreft meer duidelijkheid zou kunnen verschaffen teneinde volledig helder te krijgen waarom een abortus een enige en absoluut beste oplossing zou kunnen zijn voor de moeder en/of vader en het kind. 27,67% praten we dan over. Dat is dan dus een dikke 9.000 zwangerschappen. Misschien konden we die zaken als probleem op zich eens nader bekijken en proberen aan te pakken?
Wat houden we dan over en welke groepen bespreken we dan tenslotte nog? We houden een forse 67% aan ongewenst zwangeren over, met een totaal aantal van zo’n 22.110 ongewenste baby’s vanwege het feit dat de moeder zichzelf te jong (11,36%) vindt voor een kind, of te oud (2,73%, hoe ouder hoe wijzer blijkbaar…). Er zouden studies niet afgemaakt kunnen worden (8,74%, dat zouden er dus 2.884 studentes moeten zijn) of men zou er alleenstaand (3,98%) weinig tot geen vertrouwen in hebben, wat dan blijkbaar niet uitsluitend financieel een probleem zou moeten opleveren voor deze groep want daar is een andere groep specifiek op toegespitst (14,36%, dus 4.738 stellen of alleenstaanden met te weinig geld voor het onderhouden van een kind). Houden we nog één groep over zonder kinderwens en eentje met een beperkte, begrensde kinderwens. Een groep van 4.920 personen oftewel een kleine 15% van de totale groep vrouwen of stellen heeft er helemaal geen behoefte aan om de gevolgen van hun intieme samenzijn onder ogen te komen, en de laatstgenoemden verzamelen zich in een groep van 11,41% met een aantal van 3.765.
Eigenlijk weet ik niet zo heel goed hoe ik dit overdonderende geweld van cijfers en feiten op een waardige en respectvolle manier zou kunnen afsluiten. Respect is dan ook nog maar een wat slap woord als ik het zou gebruiken in de zin “ik respecteer ieder z’n mening en besluit hierin” want het gaat dan toch ietwat tegen mijn gevoel in, niet eens alleen maar omdat ik een christelijke levensvisie omarm. Natuurlijk kun je met het oog op een Schepper nooit toestaan dat je medemens de vorming van een nieuw medemens zal onderbreken. Maar ook zonder dit besef moet het voor ieder ander toch absoluut ergens iets raken als je het eens even op je in laat werken? Als je de cijfers naast andere dingen legt waarover je normalerwijs schande zou spreken? Wat zijn dan nog de juiste verhoudingen? Wat zijn dan nog de redelijke bevindingen? Wat kan dan nog? Heb je dan niet simpelweg te kiezen tussen alles of niets? Dit toestaan, dan ook niet meer zo over dat klagen? Het maakt mij in ieder geval behoorlijk verward…
Als afsluiting zou ik nog willen vermelden dat ik met dit artikel uitsluitend uit ben op bewustwording over de abortusproblematiek in Nederland. Ik begrijp best dat ik als man natuurlijk veel minder zou mogen ‘menen’ dan dat wanneer een vrouw hier iets over zou willen zeggen, maar ook daarin ligt een denkfout: beide mensen zijn onherroepelijk verbonden aan de conceptie en zijn dus ook eveneens beiden verantwoordelijk voor de vervolgstappen. Na een scheiding is de zorg voor de kinderen toch ook een vast punt op de agenda om correct uit te werken? Uitdragen legt net zoveel verantwoordelijkheid bij de vader als bij de moeder van het ongeboren kind!
Ben zeer benieuwd naar de reacties hierop.
Voetnoot:
1 Zie voor een uitgebreidere uitleg van de ‘Abortus Provocatus’ bijvoorbeeld wikipedia: http://nl.wikipedia.org/wiki/Abortus.
2 Zie de site van het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu
3 Indien abortus opgevat wordt als een niet-natuurlijke beëindiging van een zwangerschap. Een zwangerschap is dan natuurlijk vervolgens weer bedoeld om een levende persoon op de wereld te zetten, natuurlijk/biologisch gezien.
4 Het CBS weet ons te melden dat er over bijvoorbeeld het jaar 2006 in totaal 5.354 mensen door een niet-natuurlijke oorzaak (moord, verkeersongeval, etc.) zijn overleden.
5 1. Abortus: 27.720 personen, eventuele tweelingen niet meegerekend (gecorrigeerd tot het cijfer van de in Nederland woonachtige moeders!), 2. Privéongeval (slapen, huishouden, doe-het-zelven): 2.766 personen, 3. Zelfmoord: 1.524 personen en 4. Verkeersongeval: 754 mensen
6 Het gaat hier om bijna 16% van de abortusbehandelingen waarvan 24% afkomstig is uit Duitsland, 19% uit België en Luxemburg en de rest uit andere landen. (Bron: Landelijke Abortus Registratie 2006)
7 Door www.sensoa.be uit 2005
Gemiddeld zo’n 33.000 geforceerde abortussen (1) per jaar in ons koude kikkerlandje doen je je wenkbrauwen toch op z’n minst verbaast optrekken als men zich bedenkt dat een deel hiervan simpelweg de nieuwe overbuurjongen of het baby-nichtje had kunnen zijn.
Een abortus mag tot de 22ste, met uitloop naar de 24ste week nog uitgevoerd worden.
Als ik dan in het achterhoofd heb dat de zwangere moeder het kind al vanaf week 12 tot 16 zou kunnen voelen en ik wéét (2) dat dit op een derde plaats op de algemene doodsoorzakenlijst zou moeten komen te staan (3), na hart- en vaatziekten en kanker, omdat het gaat om het overlijden van een persoon, ben ik dus geneigd een oordeel te willen geven maar dat gaat niet zomaar…
Gaan we het hebben over niet-natuurlijke doodsoorzaken, veroorzaakt door menselijk handelen, dan weet het CBS een nog schrijnender beeld te schetsen (4). Aangezien abortus een niet-natuurlijke beëindiging van een zwangerschap3 is en het kind ook nog eens helemaal zonder inspraak de beëindiging zal moeten ondergaan, kan de lezer zich er vast wel een voorstelling van maken dat er mensen zijn die abortus met dikke koeienletters bovenaan deze lijst van niet-natuurlijke doodsoorzaken zouden willen plaatsen: 1. Abortus, 2. Privé-ongeval (slapen, huishouden, doe-het-zelven), 3. Zelfmoord en 4. Verkeersongeval (5). En dan merk ik ook meteen maar op dat het abortuscijfer in dit rijtje ook geen plaats mag hebben vanwege het simpele feit dus dat de ongelukkige zelf hier geen enkele hand in kan hebben gehad.
In discussies is men vrijwel uitsluitend geneigd het recht van de vrouw als ‘slachtoffer’ te stellen boven de plicht van de vrouw als verantwoordelijke voor de baby in haar schoot. Wee degene die het vuige lef hebben een peuk op te steken met een baby ‘aan boord’ maar een dame met ongewenste zwangerschap, daar moet je vanaf blijven…
Maar hoe terecht en reëel is die opvatting als je de verhoudingen kent die bepaald worden door de waarden welke uit objectieve onderzoeken naar voren zijn gekomen? We zouden dus, voordat de discussie een aanvang kan hebben, de cijfers zo neutraal en objectief mogelijk gepresenteerd moeten hebben om zo een volwassen discussie te kunnen beleven. Met een mogelijk alternatieve uitkomst op “dat recht heeft een vrouw nou eenmaal” natuurlijk, we stellen nu immers het kind even voorop. Het levende kind. Maar wie geeft die cijfers en van wie pikken we ze als ware feiten, en dan ook nog eens als feiten die ons raken vanwege het gezag van de onderzoeker? De pro-abortus bewegingen geven ze niet, of slechts met het oog op hun idealen, maar ook vanuit overheidswege is het goed zoeken om er een beeld over te kunnen krijgen. Dan hebben we nog de antiabortusbeweging maar omwille van de neutrale discussie is het wellicht goed verder te kijken dan de ervaringen die zij hebben met patiënten/cliënten. Eerlijk en terecht is wat anders maar ik probeer hier een objectief beeld te vormen voor de oprecht belangstellende lezer!
Voor zover mogelijk heb ik dus tot nog toe een lijst op kunnen maken, zonder percentages vanuit objectieve bron, die er alsvolgt uit ziet:
1) incest
2) verkrachting
3) levensbedreigende situatie moeder
4) levensbedreigende afwijking kind
5) twijfel over levenswaardig bestaan kind i.v.m. afwijking
6) medisch psychische aanwijzingen bij moeder
7) omdat men er nog niet aan toe is
8) moeder vindt zichzelf te oud
9) moeder vindt zichzelf te jong
10) moeder studeert
11) moeder is alleenstaand
12) gezin is groot genoeg
13) gebrek aan geld of huisvesting
Vul nou eens voor jezelf in wat voor percentages er mogelijk achter de oorzaken voor het overgaan tot abortus zouden kunnen staan, ik weet het niet. Dan zou je dus moeten onderzoeken hoeveel vrouwen er na een verkrachting of incest zwanger zijn geworden. Je kunt er natuurlijk niet zomaar vanuit gaan dat ‘de meerderheid’ (alsof dat al voldoende zou kunnen zijn voor een standpunt over een abortuslegalisatie…) door verkrachting of incest zwanger is geworden.
Ook zou je een beeld moeten hebben van de twijfelsituaties en de medisch onmogelijke zwangerschappen. Dit zijn dan ook de enige uitsluitingen waarvan ik direct zou moeten onderkennen dat een geforceerde abortus noodzakelijk zou kunnen zijn. Alle andere gevallen, inclusief verkrachting en incest, zijn, hoe je er ook over denkt, bespreekbaar. Bij de twee oorzaken waar de moeder er zelf geen inspraak in had, kan de vrouw in kwestie namelijk nog steeds wel besluiten het kind te houden. Ze kan besluiten de zwangerschap uit te dragen en het kind eventueel in een (tijdelijk) pleeggezin laten opnemen. Ze kan te besluiten het kind niet te koppelen aan de daad die de oorzaak geweest is van de zwangerschap, hoe vreselijk ook! Hiermee wil ik niets zeggen over de intensieve weg die daarvoor in veel gevallen gegaan zal moeten worden, maar eveneens kan ik mij niet uitlaten over de psychische gevolgen van een abortus voor de moeder. Wat ik wel wil concluderen is dat er wellicht gesproken kan worden over een relatief kleine groep waar vervolgens met de juiste inspanningen, gericht op het leven van de nieuwkomeling, een nog kleinere groep van gemaakt kan worden.
Hoe groot zou het aantal abortussen nog zijn als er zo’n bewustzijn zou zijn onder de vrouwen m.b.t. hun baby en het recht wat het kind ook heeft om te bestaan, ondanks welke ontstaansgeschiedenis dan ook?
Opvallend verschijnsel nog even: vrouwen die vanuit een ander land (waar zij woonachtig zijn) in Nederland een abortus ondergaan, doen dit in de laatst mogelijke weken. Nederlandse vrouwen zitten dan meer in de beginperiode of ergens middenin. (6) Zijn ze in andere landen dan strenger of hoe moet ik dat zien?
Iets anders nog: er wordt geroepen dat het abortuscijfer, sinds de legalisering in 1984, ‘netjes’ stabiel gebleven is tot op de dag van vandaag.
Maar is er al eens iemand die onderzocht heeft of het gebruik van de anticonceptie sinds de invoering van de abortuswet misschien gestegen is? Een recente stabilisatie of daling zegt bovendien natuurlijk nog niets over de gehele linie. Uiteindelijk zou je dan toch welhaast moeten concluderen dat het aantal abortussen eigenlijk omlaag had moeten gaan? Minder abortussen door beter anticonceptiegebruik. Maar het beeld is dan: hetzelfde aantal abortussen bij beter anticonceptiegebruik!
Het lijkt er dus eerder op dat er meer en roekelozer gevreeën wordt in Nederland dan voorheen (het kon dus wel anders!), anders was dat abortuscijfer ook wel gedaald tot ‘verwaarloosbare’ proporties en 33.000 vind ik bij lange na nog niet echt ‘verwaarloosbaar’ als je één van die 33.000 al verwaarloosbaar zou kunnen vinden!
Want wat doen wij (terecht!) een moeite om een mens van welke andere leeftijd dan ook, die (voorlopig) niet meer levensvatbaar verklaard kan worden, toch in leven te houden vanwege het feit dat je niet zomaar een mens zou mogen kunnen doden of laten dood gaan. En wat pakken we toch gemakkelijk de mogelijkheid van het aborteren daarentegen… Ik zeg ‘gemakkelijk’ met het oog op het verloren leventje wat eigenlijk uit de zwangerschap zou moeten voortkomen. Het zal in geen enkel geval gemakkelijk zijn voor de moeder, althans: dat zou niet zo mogen zijn! Dat blijkt wel uit de verhalen van bijvoorbeeld de moeders die overal op internet verspreid staan. Even Googlen op “abortus spijt” en dan weet je het.
Het gaat dus niet om de ‘oplossing’ maar eerder om de oorzaak! Zo worden veel problemen uiteindelijk opgelost, moet je weten, door de oorzaak aan te pakken in plaats van te proberen te dweilen met de kraan open. Wat veroorzaakt een zwangerschap doorgaans? Seks! En wat kun je in eerste instantie het beste doen om te voorkomen dat je zwanger wordt?! Juist! Niet met elkaar naar bed gaan! :)
Natuurlijk gaat dat wat lastig voor mensen met een al wat langdurigere relatie die menen daar wel aan te kunnen doen vanwege het intieme karakter van de relatie of simpelweg binnen een huwelijk, maar wellicht zou dit een prima oplossing kunnen zijn voor de tienermoeders, of ze nou wel of geen abortus zouden willen ondergaan. En de uitgaanstypes die menen met elke vangst eerst maar eens het bed in te duiken en dan vervolgens te gaan checken of ze het een beetje met elkaar kunnen vinden (of gebeurt dit nooit en ben ik te wantrouwig?)
Seks voor uitsluitend het plezier zonder binding is sowieso op meerdere vlakken bezwaarlijk te noemen, op punten die ik hier helemaal nog niet wil gaan uitlichten maar voor de duidelijkheid: psychische schade die men zoal zou kunnen oplopen vanwege het wegwerpkarakter van dergelijke activiteiten alsmede seksueel overdraagbare aandoeningen geven toch ook reden tot zorg over deze toenemende ontwikkeling zou ik zo denken…
Hoeveel abortussen zou een bewustwording op dit vlak, jaarlijks, al wel niet kunnen schelen?!
Ik kan mij simpelweg niet aan de indruk onttrekken dat de voorlichting, welke op diverse manieren aan onze medelanders uitgedeeld wordt, zeer zeker niet gericht is op welke vorm van onthouding dan ook. Sterker nog: de cijfers van het gepleegde aantal abortussen naast die van het stijgende gebruik van anticonceptie over de periode van legaal abortusgebruik lijken te roepen dat het er allemaal niets toe doet en dat lust boven verantwoordelijkheid over leven gaat! Zou condooms uitdelen op straat aan jeugd ook niet kunnen leiden tot gemakkelijkere omgang met elkaar op seksueel gebied? Is het niet juist een hint in de richting van de toehoorder dat men in principe ongeremd zijn/haar gang kan gaan omdat ogenschijnlijk de gevolgen tot een minimum beperkt kunnen blijven?
Is het ook niet op een bepaalde manier denkbaar dat het kosteloos verwijderen van het kind uit het lichaam van de moeder een niet-zo-remmende werking met zich meebrengt en eigenlijk uitspreekt dat het aborteren van kinderen een door de overheid in alle omstandigheden goedgekeurde bezigheid is? Niet dat ik zeg dat als het kosten met zich mee zou brengen het ineens niet meer door de overheid ondersteund zou worden maar het lijkt gevoelsmatig toch weer heel anders… Kijk maar naar de pil en wat er gaat gebeuren als die weer voor iedereen geld gaat kosten.
Hoe zou men met seks omgaan als een vrouw een dag na de bevruchting een kind zou kunnen baren met alles er op en er aan…? Zou ze dan een risicopercentage van 98% ook nog acceptabel vinden en toegeven aan zijn en haar seksuele driften?
Ik zie bij Radar of Opgelicht nog wel eens van die verborgen camera opnames waardoor bepaalde zakenlieden of artsen gecheckt worden op hun methoden. Eigenlijk zou het helemaal niet zo raar zijn als we een dergelijke opname of dergelijke opnames voorhanden hadden van gesprekken met (huis)artsen of artsen in die abortusklinieken, waardoor we een goed beeld zouden hebben van de gesprekken die daar zoal gevoerd worden. Dat geeft meteen een beter beeld van hoe men er mee om gaat en of de vrouw ook op de juiste manier ondervraagt wordt op haar motieven e.d.
Kijken we nog even kort naar de cijfers bij onze zuiderburen (7), die het blijkbaar wèl nuttig hebben gevonden één en ander m.b.t. de oorzaak van de abortus te onderzoeken. Wellicht is het goed om ze eens tegen het licht van de 33.000 jaarlijkse doden in ons land te houden? 0,24% van de moeders heeft het kind laten aborteren omdat er een incestuele handeling aan vooraf is gegaan of omdat de vrouw simpelweg verkracht is. Opmerkelijk, omdat dit toch wel hèt meest gehoorde argument is vóór het plegen van abortus. Dus van de 33.000 zijn er 80 ongewenste zwangerschappen die veroorzaakt zijn zonder dat de moeder in kwestie er iets over te zeggen heeft gehad. Tachtig is veel te veel! Logisch! Dat is buitensporig! Daar wil ik zeker geen misverstanden over laten bestaan…
Zeker zou ik hier de gezondheidskwesties die een abortus noodzakelijk maken, mits uiteraard nauwkeurig onderzocht op alternatieven, buiten beschouwing willen laten. Het gaat dan in verhouding in Nederland om zo’n 1.244 zwangerschappen, bijna 4%.
Er is vervolgens nog een aanzienlijke groep, waaronder groepen die te maken hebben met ‘Relationele of familiale problemen’ of ‘Politiek vluchteling’ zijn waarover men wat mij betreft meer duidelijkheid zou kunnen verschaffen teneinde volledig helder te krijgen waarom een abortus een enige en absoluut beste oplossing zou kunnen zijn voor de moeder en/of vader en het kind. 27,67% praten we dan over. Dat is dan dus een dikke 9.000 zwangerschappen. Misschien konden we die zaken als probleem op zich eens nader bekijken en proberen aan te pakken?
Wat houden we dan over en welke groepen bespreken we dan tenslotte nog? We houden een forse 67% aan ongewenst zwangeren over, met een totaal aantal van zo’n 22.110 ongewenste baby’s vanwege het feit dat de moeder zichzelf te jong (11,36%) vindt voor een kind, of te oud (2,73%, hoe ouder hoe wijzer blijkbaar…). Er zouden studies niet afgemaakt kunnen worden (8,74%, dat zouden er dus 2.884 studentes moeten zijn) of men zou er alleenstaand (3,98%) weinig tot geen vertrouwen in hebben, wat dan blijkbaar niet uitsluitend financieel een probleem zou moeten opleveren voor deze groep want daar is een andere groep specifiek op toegespitst (14,36%, dus 4.738 stellen of alleenstaanden met te weinig geld voor het onderhouden van een kind). Houden we nog één groep over zonder kinderwens en eentje met een beperkte, begrensde kinderwens. Een groep van 4.920 personen oftewel een kleine 15% van de totale groep vrouwen of stellen heeft er helemaal geen behoefte aan om de gevolgen van hun intieme samenzijn onder ogen te komen, en de laatstgenoemden verzamelen zich in een groep van 11,41% met een aantal van 3.765.
Eigenlijk weet ik niet zo heel goed hoe ik dit overdonderende geweld van cijfers en feiten op een waardige en respectvolle manier zou kunnen afsluiten. Respect is dan ook nog maar een wat slap woord als ik het zou gebruiken in de zin “ik respecteer ieder z’n mening en besluit hierin” want het gaat dan toch ietwat tegen mijn gevoel in, niet eens alleen maar omdat ik een christelijke levensvisie omarm. Natuurlijk kun je met het oog op een Schepper nooit toestaan dat je medemens de vorming van een nieuw medemens zal onderbreken. Maar ook zonder dit besef moet het voor ieder ander toch absoluut ergens iets raken als je het eens even op je in laat werken? Als je de cijfers naast andere dingen legt waarover je normalerwijs schande zou spreken? Wat zijn dan nog de juiste verhoudingen? Wat zijn dan nog de redelijke bevindingen? Wat kan dan nog? Heb je dan niet simpelweg te kiezen tussen alles of niets? Dit toestaan, dan ook niet meer zo over dat klagen? Het maakt mij in ieder geval behoorlijk verward…
Als afsluiting zou ik nog willen vermelden dat ik met dit artikel uitsluitend uit ben op bewustwording over de abortusproblematiek in Nederland. Ik begrijp best dat ik als man natuurlijk veel minder zou mogen ‘menen’ dan dat wanneer een vrouw hier iets over zou willen zeggen, maar ook daarin ligt een denkfout: beide mensen zijn onherroepelijk verbonden aan de conceptie en zijn dus ook eveneens beiden verantwoordelijk voor de vervolgstappen. Na een scheiding is de zorg voor de kinderen toch ook een vast punt op de agenda om correct uit te werken? Uitdragen legt net zoveel verantwoordelijkheid bij de vader als bij de moeder van het ongeboren kind!
Ben zeer benieuwd naar de reacties hierop.
Voetnoot:
1 Zie voor een uitgebreidere uitleg van de ‘Abortus Provocatus’ bijvoorbeeld wikipedia: http://nl.wikipedia.org/wiki/Abortus.
2 Zie de site van het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu
3 Indien abortus opgevat wordt als een niet-natuurlijke beëindiging van een zwangerschap. Een zwangerschap is dan natuurlijk vervolgens weer bedoeld om een levende persoon op de wereld te zetten, natuurlijk/biologisch gezien.
4 Het CBS weet ons te melden dat er over bijvoorbeeld het jaar 2006 in totaal 5.354 mensen door een niet-natuurlijke oorzaak (moord, verkeersongeval, etc.) zijn overleden.
5 1. Abortus: 27.720 personen, eventuele tweelingen niet meegerekend (gecorrigeerd tot het cijfer van de in Nederland woonachtige moeders!), 2. Privéongeval (slapen, huishouden, doe-het-zelven): 2.766 personen, 3. Zelfmoord: 1.524 personen en 4. Verkeersongeval: 754 mensen
6 Het gaat hier om bijna 16% van de abortusbehandelingen waarvan 24% afkomstig is uit Duitsland, 19% uit België en Luxemburg en de rest uit andere landen. (Bron: Landelijke Abortus Registratie 2006)
7 Door www.sensoa.be uit 2005
Reacties
Veel zegen en hartelijke groet,
Marjet Hoogendoorn,
Nigtevecht