Lijden, pijn en verdriet
Natuurlijk is dit (of zijn dit onderwerpen) een onderwerp waar je zeer zeker niet zomaar bagatelliserend of generaliserend mee om zou moeten gaan en zo heb ik, tijdens een preek over lijden in de wereld, de zaken eens in mijn hoofd omgedraaid om zo tot een conclusie te komen die wellicht voor heel veel mensen en ikzelf inclusief, een gedeeltelijk antwoord zou kunnen verschaffen op de vraag:”als God dan toch zo almachtig is, waarom is er dan zoveel pijn, lijden en verdriet in de wereld?!”
Je kunt het niet versimpelen tot een algemeen probleem. Ook niet tot een probleem waarop maar één antwoord mogelijk is. Daarom wil ik mij dan ook toespitsen op die vormen van pijn en lijden waar de bovenstaande vraag heel vaak over gaat: rampspoed, al of niet aanwijsbaar veroorzaakt door de mensheid door bijvoorbeeld bossenkap of andere milieuverstorende uitmelking van de aarde.
Ook wil ik de grote groepen armoedigen onder ons en ver weg van ons niet vergeten en daarbij zouden we de diverse ongelukken ook nog eens wat nader onder de loep kunnen nemen vanwege het simpele feit dat we graag risico’s nemen in ons leven. Wat er over blijft aan lijden en problemen kan dan niet veel meer zijn dus wie weet gaan we iets meemaken van wereldformaat in de volgende alinea’s.
De vraag wordt vaak gesteld met het oog op het Godsbeeld wat veel Christenen graag ventileren en waar niet-christenen over struikelen omdat zij bijvoorbeeld bij het woord liefde en genade een hele andere invulling toepassen en minder flexibel willen zijn met de mogelijke oorzaken van rampspoed en oplossingen daarvoor, vanwege het feit dat zij helemaal niet in een dergelijke God geloven! Maar misschien kunnen zij niet geloven omdat zij bijvoorbeeld bij het woord liefde en genade een hele andere invulling toepassen en minder flexibel willen zijn met de mogelijke oorzaken van rampspoed en oplossingen daarvoor?!
Daarom dus even de volgende gedachte: Meestal is het idee er van een God die de wereld maakte en vervolgens een beetje gaat zitten toekijken en af en toe een keertje ingrijpt zo hier en daar. Die uitsluitend een paar mensen lijkt te helpen met Zijn bemoeienis en verder de boel maar een beetje de boel heeft gelaten. Theo Maassen suggereerde al een verkeerde vertaling in het boek Genesis: i.p.v. ”en Hij zag dat het goed was” zou er eigenlijk moeten hebben gestaan:”en Hij dacht “da’s wel goed zo…”.
Het moet idd wel haast zo zijn dat Hij op bepaalde momenten niet ingrijpt… Zelfs de meest toegewijde christen kan dat niet ontkennen. Maar een niet-christen zal dat nooit begrijpen, als die niet in ogenschouw neemt dat de christen gelooft dat alleen mensen die in God geloven ook daadwerkelijk Zijn hulp in kunnen roepen. Op zich wel logisch natuurlijk. Toch is er iets wat wel begrijpelijk zou moeten zijn en dat is dat veel vormen van lijden, zoals hongersnood door een corrupte regering, modderstromen door ontbossing en overstromingen door menselijk falen een direct gevolg is van menselijk handelen met volledige lak aan de medemens ook al woont die zo’n beetje aan de andere kant van de aardkloot. Het is de ‘natuurlijke’ zucht naar macht en ‘meer’ die vaak maakt dat de mens zich te buiten gaat aan oplossingen en ontwikkelingen die óf de medemens in een moeilijke pijnlijke situatie plaatst óf het de medemens onmogelijk maakt dergelijke gelijke kansen te hebben.
Als er dus een God zou zijn die al deze problemen als sneeuw voor de zon zou willen laten verdwijnen, zelfs al zouden we daar niet om vragen, dan was deze aarde waarschijnlijk allang ‘op’ geweest en hadden we inmiddels allang geen bossen meer of vers drinkwater om van te kunnen leven! Het heeft voor de mens blijkbaar een remmende werking, of men remt elkaar af als we zien dat er lijden ontstaat door ons handelen en zo zou het niet anders dan desastreus zijn voor iedereen terwijl we nu zoiets hebben van:”moet dat eigenlijk allemaal wel zo?”. Dus zonder het lijden, wanneer elk lijdende persoon per direct zou krijgen wat hij of zij nodig zou hebben, was er nooit besef van verantwoordelijkheid!
Wat mij betreft hoef ik deze vraag dan ook nooit meer van iemand te horen, als tegenargument tegen het bestaan van God: de vraag klopt gewoon niet. Het probleem is alleen dat de christen die deze vraag tracht te beantwoorden mee gaat in de aanval in plaats van de juiste verdediging te kiezen: die van géén verdediging maar een bewustzijn van hoe een wereld eigenlijk zou moeten samenleven…
Je kunt het niet versimpelen tot een algemeen probleem. Ook niet tot een probleem waarop maar één antwoord mogelijk is. Daarom wil ik mij dan ook toespitsen op die vormen van pijn en lijden waar de bovenstaande vraag heel vaak over gaat: rampspoed, al of niet aanwijsbaar veroorzaakt door de mensheid door bijvoorbeeld bossenkap of andere milieuverstorende uitmelking van de aarde.
Ook wil ik de grote groepen armoedigen onder ons en ver weg van ons niet vergeten en daarbij zouden we de diverse ongelukken ook nog eens wat nader onder de loep kunnen nemen vanwege het simpele feit dat we graag risico’s nemen in ons leven. Wat er over blijft aan lijden en problemen kan dan niet veel meer zijn dus wie weet gaan we iets meemaken van wereldformaat in de volgende alinea’s.
De vraag wordt vaak gesteld met het oog op het Godsbeeld wat veel Christenen graag ventileren en waar niet-christenen over struikelen omdat zij bijvoorbeeld bij het woord liefde en genade een hele andere invulling toepassen en minder flexibel willen zijn met de mogelijke oorzaken van rampspoed en oplossingen daarvoor, vanwege het feit dat zij helemaal niet in een dergelijke God geloven! Maar misschien kunnen zij niet geloven omdat zij bijvoorbeeld bij het woord liefde en genade een hele andere invulling toepassen en minder flexibel willen zijn met de mogelijke oorzaken van rampspoed en oplossingen daarvoor?!
Daarom dus even de volgende gedachte: Meestal is het idee er van een God die de wereld maakte en vervolgens een beetje gaat zitten toekijken en af en toe een keertje ingrijpt zo hier en daar. Die uitsluitend een paar mensen lijkt te helpen met Zijn bemoeienis en verder de boel maar een beetje de boel heeft gelaten. Theo Maassen suggereerde al een verkeerde vertaling in het boek Genesis: i.p.v. ”en Hij zag dat het goed was” zou er eigenlijk moeten hebben gestaan:”en Hij dacht “da’s wel goed zo…”.
Het moet idd wel haast zo zijn dat Hij op bepaalde momenten niet ingrijpt… Zelfs de meest toegewijde christen kan dat niet ontkennen. Maar een niet-christen zal dat nooit begrijpen, als die niet in ogenschouw neemt dat de christen gelooft dat alleen mensen die in God geloven ook daadwerkelijk Zijn hulp in kunnen roepen. Op zich wel logisch natuurlijk. Toch is er iets wat wel begrijpelijk zou moeten zijn en dat is dat veel vormen van lijden, zoals hongersnood door een corrupte regering, modderstromen door ontbossing en overstromingen door menselijk falen een direct gevolg is van menselijk handelen met volledige lak aan de medemens ook al woont die zo’n beetje aan de andere kant van de aardkloot. Het is de ‘natuurlijke’ zucht naar macht en ‘meer’ die vaak maakt dat de mens zich te buiten gaat aan oplossingen en ontwikkelingen die óf de medemens in een moeilijke pijnlijke situatie plaatst óf het de medemens onmogelijk maakt dergelijke gelijke kansen te hebben.
Als er dus een God zou zijn die al deze problemen als sneeuw voor de zon zou willen laten verdwijnen, zelfs al zouden we daar niet om vragen, dan was deze aarde waarschijnlijk allang ‘op’ geweest en hadden we inmiddels allang geen bossen meer of vers drinkwater om van te kunnen leven! Het heeft voor de mens blijkbaar een remmende werking, of men remt elkaar af als we zien dat er lijden ontstaat door ons handelen en zo zou het niet anders dan desastreus zijn voor iedereen terwijl we nu zoiets hebben van:”moet dat eigenlijk allemaal wel zo?”. Dus zonder het lijden, wanneer elk lijdende persoon per direct zou krijgen wat hij of zij nodig zou hebben, was er nooit besef van verantwoordelijkheid!
Wat mij betreft hoef ik deze vraag dan ook nooit meer van iemand te horen, als tegenargument tegen het bestaan van God: de vraag klopt gewoon niet. Het probleem is alleen dat de christen die deze vraag tracht te beantwoorden mee gaat in de aanval in plaats van de juiste verdediging te kiezen: die van géén verdediging maar een bewustzijn van hoe een wereld eigenlijk zou moeten samenleven…
Reacties
Mijn blog "Waarom?" doet wellicht wat atheïstisch of anti-christen aan, maar dat moet je niet te zwaar nemen. In de dagelijkse praktijk zal ik nooit gelovigen - of dat nu een christenen, joden of moslims zijn - op hun geloof aanvallen of negatief beoordelen. Ik word pas wat narrig als gelovigen, van welke soort ook, mij veroordelen omdat ik hun waarheid niet accepteer. Het artikel in Trouw, waaraan ik refereer, bracht mij weer eens aan het denken over waarom ik, lang geleden en na rijp beraad, tot de conclusie kwam dat er geen God, Jahweh of Allah bestaat.
Jij hebt besloten om niet in de verdediging te gaan. Prima! We zullen het toch niet eens worden. Zolang we elkaar maar niet verketteren.
maar discussie is moeilijk he
vooral als het tot nadenken
dwingt.
Kun je maar beter verschuilen
achter God
wel zo makkelijk!