Interview met Linda Bruis Slot, auteur #ooginoog

1. Stel jezelf eens voor.

Wil je echt weten wat ik mezelf allemaal voorstel? ;)

Grapje. Ik ben dus Linda. 38 jaar, getrouwd met Simon en moeder van drie jongetjes. Mijn baan als orthopedagoog heb ik opgegeven en inmiddels gebruik ik alle tijd die beschikbaar is  om te schrijven. Een spannende carrière switch maar tot nu toe geniet ik er erg van. Dus ga ik nog maar even door.

- Interessante achtergrond voor een schrijfster! We mogen dus uitgaan van een professionele kijk op de problematiek zoals beschreven in je boeken? Of loop ik nu te hard van stapel…
Nou, veel werkervaring heb ik niet, en ik heb me met name beziggehouden met onderzoek. Maar wat ik weet zal ik ongetwijfeld kunnen gebruiken.

 

2. Waar ging je aller-aller-allereerste verhaal ooit over?

Dat kan ik mij niet meer herinneren. Het was iets op de lagere school en het ging over een robot. Heel boeiend. En daarna een toneelstukje over...ach ik weet het echt niet meer. Ik schreef voornamelijk gedichtjes. En in mijn dagboek. En brieven aan mijn stille aanbidders. Oh nee, ik was zelf die stille aanbidder ;)

- We kunnen dus nog een romantische sci-fi van je verwachten ;)
Romantisch, ja, leuk! Sci-fi, nee. Ik heb namelijk niet echt fantasie. Het moet wel herkenbaar zijn, in elk geval voor mezelf. Dus helaas. Maar buiten dat is alles mogelijk. Bijna alles.

3. Waar ben je nog meer erg goed in, behalve schrijven?

Wat een confronterende vraag. Zonder valse bescheidenheid kan ik zeggen dat er niet veel dingen zijn waar ik erg goed in ben. Vroeger kon ik goed voetballen en orgelspelen, maar door afwezigheid van oefening verdwijnt een dergelijke vaardigheid toch enigszins. Tegenwoordig oefen ik niet meer zoveel dingen. Behalve schrijven. Natuurlijk ook huishouden, opvoeden en geloven, maar dat heeft allemaal wat meer tijd nodig. Luisteren kan ik wel goed, maar helaas vergeet ik ook weer veel dingen, dus daar heb je dan ook niet zoveel aan. Kortom, ik ben tevreden met wat ik kan, en ik accepteer dat er op andere gebieden nog wel wat training nodig is.

4. Wil je iets vertellen over het proces van Oog in oog? Hoe je op het verhaal kwam. Of je nog ergens op vast liep, dat soort dingen.

Zomaar begon ik te schrijven, vanuit mijn grootste angst: het verdwijnen van een kind. Ik begon een zoektocht naar emoties die ik nooit in het echt wil meemaken maar wel interessant vind. En in dat verhaal was geen happy end denkbaar. Ik, of de hoofdpersonen, moest all the way gaan. En voelen. De tranen van Maria zijn ook een beetje de mijne.

Al eerder was op Sestra een spannend verhaal van mij verschenen, bij een verhalenwedstrijd. ‘Toevallig’ werd dit verhaal gelezen door Sandra van Tongeren, redacteur bij Kok destijds. Zij vroeg mij mee te doen aan een verhalenbundel. Kind der wrake, het verhaal dat ik geschreven had, bleek uitermate geschikt te zijn voor deze bundel. Een aantal keer heeft zij mij gevraagd of het einde toch niet anders kon. Hoewel ik normaal erg meegaand ben, lukte het me niet om het verhaal zoals het nou eenmaal was gegaan, een andere afloop te geven. Leek me gekunsteld, te makkelijk, vanuit de wetenschap dat het leven soms zo zwart kan zijn. Het is niet de vraag hoe je zo goed mogelijk door het leven komt, het gaat erom hoe je reageert op dingen die helemaal niet goed gaan. Dus bleef het einde staan, tot groot verdriet van velen. Om de lezer meer hoop mee te geven – omdat ik wel geloof dat die hoop bestaat – heb ik besloten het verhaal verder te laten gaan. Oog in oog beschrijft dus het vervolg, met de consequenties en nieuwe ontwikkelingen. Opnieuw komt er niet een fijn einde. Maar zelf vind ik wel dat er meer hoop in zit. Meer handvatten. En ook de zoektocht van allerlei verschillende mensen. Er is niet één weg. En niet één antwoord. Het moet worden doorleefd.

Ik liep vast op het inbouwen van meer rust in het verhaal, meer uitleg van de personages en omstandigheden. Ik wil te snel en te spannend. De lezer moet even kunnen ademen, zegt de redacteur dan. Ik hoop dat die balans goed is. Verder vond ik het best lastig om Maria en Ruben te begrijpen en goed weer te geven. Tja, eigenlijk was het best pittig. Het is immers niet mijn eigen ervaring. Dus lastig om realistisch te blijven, natuurlijk vanuit de insteek dat alles geoorloofd is in fictie. Maar om de lezer mee te nemen zul je toch herkenbaar moeten schrijven.

5. Wat zijn de eerste reacties en welke sprong er voor jou in het bijzonder uit?

Ik heb een aantal leuke reacties gehad, bv dat het spannend is en mooie zinnen heeft. Eén persoon vond dat ik te snel ga en te weinig uitleg. Een ander zegt dat mijn zinnen te kort zijn. De meest opvallende is die van een oudere vriendin, die is gestopt met lezen omdat ze er verdrietig, ja zelfs depressief van werd. Wel gaf ze aan dat het blijkbaar knap geschreven is omdat het haar zo raakt. Dat is dan wel weer fijn om te horen, van een lerares Nederlands ;)

- Waw. Bijzonder zeg. Het is natuurlijk wel zo dat zo’n geschreven boek, gedrukt in oplagen van honderden, niet zomaar even, als een mail of brief, verontschuldigd kan worden of herzien. Vind je dat nog lastig?
Het is vooral lastig om te incasseren. Ik wil namelijk alles perfect doen. Dit project is daarom een enorm goede leerschool. Ik wil open staan voor feedback en kritiek, en die eventueel weerleggen. Alles wat beter had gekund, kan ik gebruiken voor mijn volgende boek. Dat houd ik mezelf voor, en dan kan ik het goed hebben. Elk boek kan altijd beter. En dat van een beginneling zeker ;)                                                       

6. Als je een plaatje zou moeten googlen die het best bij 'oog in oog' zou passen, welke zou dat dan zijn?

Twee mensen die langs elkaar heen kijken.
- Welke nergens te vinden is. Heb je een URL? :)

Nee, niet gelukt. Ik zal iets anders googelen ;)

7. Heeft het verhaal, tijdens het schrijven, je humeur nog enigszins beïnvloed?
In die zin dat ik er soms heel verdrietig van werd en echt heb gehuild zelfs. Verder werd ik meestal wel blij van nieuwe zinnen en verrassende wendingen.

8. Ben je al aan het nadenken over nieuw werk? (Tipje van de sluier)
Ja. Het wordt weer spannend maar nu met wat meer luchtigheid, want Oog in oog was wel erg zwaar. Dus de spannende scene zal plaatsvinden op een high tea of in de sportschool. Lekker herkenbaar en gezellig, maar toch ook spannend. Wel zal er weer een onderliggend thema zijn. Want schrijven alleen voor het schrijven, tja, dat kan natuurlijk niet. Zo, dat was een klein sluiertje he?

Verder zit er nog een opvoedboek in de planning, waar ik aan mag meewerken. Daar zouden ervaringsverhalen in moeten komen, van allerlei verschillende type ouders. Doel is: laten zien hoeveel verschillende manieren er zijn om ouders te zijn en hoeveel verschillende keuzes je kunt maken, passend bij wie jij bent en wie jouw kind is. Dat vind ik zelf een leuk thema, en ik ben benieuwd hoe dat gaat worden!

9. Hoe zie je je toekomst als schrijfster? Blijft het bij 'thriller' of zijn er nog schrijfgebieden die jou specifiek aantrekken?
Columns en blogs schrijven vind ik nog steeds heel erg leuk. Dus ook daar zou ik graag nog veel mee willen doen. En ook lijkt het me heerlijk om een lekkere chicklit te schrijven. En ach, er zijn vast nog veel meer dingen te ontdekken en te leren. Want dat is wel duidelijk: ook schrijven moet ik nog flink trainen!

10. Hoe ziet de agenda er komende tijd uit rondom de lancering van Oog in oog?

Op 12 Juni heffen we het glas op Oog in oog. Dit gebeurt in het Vestzaktheater in Enschede. Ondertussen loopt de actie Hoogspanning in het kader van de maand van het spannende boek. Oog in oog is  één van de toptitels. Als je bij de christelijke boekhandel een toptitel koopt, krijg je het actieboek van Ted Dekker er gratis bij. Leuke actie! Verder zijn er nog geen activiteiten gepland. Maar wat niet is kan komen ;)

- De uitnodiging staat! :) Waar/hoe kan men zich melden?

Voor gegevens over de avond, zie www.leeslinda.nl. Welkom!