Diner-kerk-dienst

Wat leuk! De baptistengemeente 'Beth-El' werd pasgeleden uitgenodigd door de overburen, een christelijk gereformeerde gemeente.

Ruim 350 'man' verzamelden zich in het gebouw van gemeente 'Ichtus' waar de voorganger van de baptisten de toespraak van de dienst voor zijn rekening nam. 350 mensen uit twee of meer  verschillende kerken, denominaties, zagen geen obstakels voor een gezamenlijk etentje (goed voor elkaar door slagerij Drent met een beetje hulp van D'Indo voor de saté met stokjes) tezamen met asielzoekenden of statushouders en anderen uit weer andere kerken of christelijke gemeenten.

 

Wat een unieke gebeurtenis! Mensen die bij elkaar aan tafel gingen zitten. Elkaar wel kenden van het dagelijkse leven maar niet van het christelijke leven nog. Of juist wel, interkerkelijke contacten maar dan nu doordat hun  eigen gemeente actief toenadering heeft gezocht met de ander of ingegaan is op de uitnodiging van de ander.

Gezongen, gesproken en gegeten werd er, onder het mom van 'een lichaam'. Gelijkwaardigheid. Hetzelfde doel voor ogend hebbend. God te eren en de naaste lief te hebben.

 

Als drie voetbalclubs met hetzelfde spel maar verschillende kleuren. En het hele aardige is dan dat liefhebbers van het 'spel' gewoon kunnen kiezen. Kiezen op basis van de 'kleur' van de club. Het gaat om dezelfde bal. Kiezen op basis van de afkomst of plaats waar je geboren bent. Het gaat om dezelfde bal. Kiezen op basis van speelstijl (engels voetbal is zooo anders dan Zuid-Amerikaans of wat dan ook). Het gaat om dezelfde bal...

Het gaat om hetzelfde doel: God groot maken. Niet omdat Hij dat al niet is, maar omdat wij op Hem moeten wijzen. God dringt Zichzelf niet op. Laat Zich vinden. Laten we samen de wereld bewegwijzeren en elkaar daarin ondersteunen en aanvullen.

 

 Mooi initiatief, voor herhaling vatbaar, in welke vorm dan ook.

Of we dan echt één club worden? Eén soort geluid laten horen? Nee. We blijven unieke verenigingen met ieder een eigen geluid en kleur. Dan hebben mensen nog wat te kiezen. Maar ik merk wel dat we ernaar verlangen de ander te accepteren in hoe zij zijn en doen en invulling geven aan hun geloof. Want het gaat om dezelfde bal. We hebben dezelfde Verbondscoach, Jezus, die het voor ons allemaal mogelijk gemaakt heeft weer een nieuw mens te worden en weer met God te kunnen wandelen, zonder schaamte, zoals dat ooit ging en de bedoeling was.