Frankenstein

Je kent ze wel, de om de zoveel tijd herkauwde klassiekers zoals Dracula, de graaf van Monte Cristo of, zoals we dit jaar weer zien, een nieuwe take op #Frankenstein, te zien op #Netflix. De verwachtingen zijn natuurlijk hooggespannen. Een dijk van een verhaal met bedenkelijke personages of activiteiten die je met kracht met je neus op de moraal van onze tijd, of die van de verfilmingen in vorige decennia, drukken.

De film stikt van de prachtige beelden en vernuftig gevonden symboliek waar je al gauw vanalles in wilt ontdekken, maar vaak faalt,  zoals bij de toren (van Babel) waarin de mens voor God speelt. Die volg ik nog. Of een menselijk creatuur die in kruishousing nog levensloos is, maar door de waanzinnige dokter tot leven gewekt wordt en identiteitloos ontsnapt aan de verwoestende faalwoede van de zwaar teleurgestelde arts Frankenstein. En ja, de scheppende dokter heet zo, niet het 'monster'.

Symboliek:
Ik kan mij voorstellen dat het spelen van de regisseur met christelijke symboliek de gelovige kijker pijn doet, zeker wanneer die symboliek niet meteen net zo duidelijk wordt als toentertijd bij de film Superman, Man Of Steel. Regisseur del Toro laat het zijn 'monster' uitleggen terwijl die zijn maker in de film indringend uitlegt: je lijkt pas echt naar me te luisteren als ik je pijn doe...

Maar er is ook een prachtige zonovergoten scene waarin mensen vlinders trachten te vangen en Frankenstein zijn vrouwelijke metgezel lachend terecht wijst, letterlijk met een wijzende vinger: 'die ga je toch niet vangen' waarop er spontaan een vlinder op die vinger landt. Frankenstein kwam zowaar in het bezit van zo'n vlinder, maar dan zonder het te hoeven vangen. Wel stopte hij het fragiele vliegbeest als trofee in een klein gevangenisje, en was daar zichtbaar trots op...

Kunst:
Regisseur Guillermo del Toro is een ware kunstenaar, allereerst vanuit de drang een bestaand verhaal te vertellen, zoals hij het ziet. Alsof je een schilderij maakt om aan je innerlijk uiting te geven, maar niet met de gedachte daar ooit een groot publiek mee te plezieren of aan het nadenken te zetten. Je zit in zijn overpeinzingen over het leven. Zelfs de vrouw in de film, blijkbaar benodigd of vanuit het oorspronkelijke verhaal opgevoerd voor een extra dimensie van onderlinge aantrekkingskracht tussen seksen, voldoet niet speciaal aan de idealen van schoonheid zoals we die al zoveel jaren in grote filmproducties aan ons voorbij hebben zien trekken.

Jong geleerd, oud gedaan...
Dokter Frankenstein kenmerkt zich door de totale afwezigheid van empathie of erkenning van uitnemendheid bij een ander. Je zou het gemakkelijk egocentrisch kunnen noemen, ware het niet dat het eindelijke doel van zijn queeste was om de mensheid de onsterfelijkheid te bieden. Zijn ietwat flamboyante voorkomen bedekt nog wat verder hoe gevoelloos de man eigenlijk vanuit zijn kern was. Zeker goed om te zien hoe hij met dit gedrag vooral laat zien zijn vader na te apen, zoals dat zo vaak gaat in kind-ouder relaties. En ja, natuurlijk benadert Frankenstein zijn eigen nieuwe creatie ook weer ongeduldig en afwijzend, zoals hem dat zijn jonge leven lang voorgeleefd is.

Oorlog...
Oorlogen bepalen keer op keer het verloop van het onderzoek van dokter Frankenstein, opnieuw een kritische verwijzing naar onze eigen brute wereld, zowel door de lijken, veroorzaakt door de ideeën en overtuigingen van leiders die zelf uit de wind blijven, laf achter de schermen oorlogen uitwerkend voor de zinloze dood van duizenden, als door het geld die de wapenhandel de geldschieter, een opnieuw weergaloze rol van Christoph Waltz, oplevert.

Welke oorlogen? We zien paarden, wagens, er komen musketten en donderbussen voorbij zowel als windmolens en hoge bondmutsen. Laten we zeggen dat Napoleon in dit geval de boosdoener geweest is achter al die doden die de dokter zo handig uit kon selecteren voor zijn project, zijn 'nieuwe Adam' (quote uit de film).

Het verhaal is zo luchtig en tegelijk intens dat je haast vergeet dat het in het horrorgenre thuishoort, tot onze dokter onder opbeurende disney muziekgeluiden al die lichaamsdelen aan het passen en meten is voor zijn uiteindelijke creatie. Geen gezellige hapjesavond met droge worst en bloedrode wijnen op tafel bij deze film.

One to watch?
Hoe dan ook: ik vond m fascinerend en toch ook wel weer lastig als een must-see aan jullie aan te raden. Als je het zo kunt benaderen dat de symboliek niet perse met een doel, anders dan voor schuren en wrijven te zorgen, in de film gestopt is, en je beschikt over een niet al te zwakke maag, dan is ie zeker aanbevelenswaardig 👍🏻☺️🍿🎞️🎥