Een geurende bos bloemen, de laatste adem...
Welja, laat ik voor de verandering eens kritisch zijn op de doorsnee opvatting van gelukzaligheid: het gebaar van het schenken van een bos bloemen aan een geliefde is als het erkennen van de eindigheid van hun wederzijdse genegenheid.
Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat de blommen, van het leven afgesneden, aangeboden worden ter verzorging, snakkend naar hun laatste adem welke de huiskamer in een soort van morbide hartstocht weet te vullen, terwijl het een heel ander idee zou zijn als men ter verzorging ende genot een vlot- en vaakbloeiend plantje in de vensterbank schenkt.
Tot overmaat van ramp staat de bos al rottend herfstachtig blaadjes af te schudden, de ergernis opwekkend van de nijvere huisvrouw welke bepaald niet direct de link zal willen leggen tussen haar lover en deze stervensbegeleiding.
Uiteindelijk, van zins de bos zo lang mogelijk ten aanschouwen van bezoekers te etaleren, om zo ook de trouw en romantiek van de Don Juan des huizes woordeloos te kunnen weergeven, zal de treitering van haar reukorgaan haar harteloos doen besluiten de bos aan de biobak toe te vertrouwen. De lege vaas gaat in de vaatwasser en zo is er weer een hoofdstuk Candelight als een zwarte vlek op de geschiedenis van de gezamenlijke levenswandel ingegaan.
Wat mij het meest verontrustte in deze kwestie was toch wel dat Hitler in een film over zijn opkomst en ondergang (lange film, ben de naam even kwijt), werd toegedicht dat hij bij zijn opsluiting een bos bloemen in zijn riante onderkomen tegenkwam en die linea recta retourneerde naar de bewakers onder het mom van:"ik hoef geen van het leven afgesneden zaken in mijn cel" of iets in die geest. Dat heeft me enigszins geschokt omdat ik al wel heel wat langer met dat idee in mijn systeem rondliep, en het wellicht mogelijk zou kunnen zijn dat ook slechte mensen er interessante en in mijn optiek ware ideeën op na zouden kunnen houden.
En waarom ook niet. Volgens mij was het de filmmakers het er alles aan gelegen om de kijker juist dat contrast voor te schotelen wat een mens zo grillig en onvoorspelbaar kan maken.
Maar goed, wat dan wel?! Wat zou je mee kunnen brengen teneinde thuis ontvangen te worden in een verbazingwekkend en ontroerend enthousiasme van oneindige verrukking en eeuwige dankbaarheid? Waardoor eensmans sloffen liefdevol onder diens schoenen geschoven zouden worden en er een bord dampende stoofschotel aangerukt zou worden alsmede een afsluitend ijsfestijn met verwarmde chocolade er overheen... Een avondje weldadige cinema zal hem ten deel vallen en de acteurs acteren om het hardsts om de Casanova een wederdienst te kunnen bewijzen in opdracht van de uitzinnige huisgenote.
Ik zag laatst een bonsaiboompje bij de ingang van een supermarkt staan, net iets duurder dan een bos stervende leliën des velds maar veel langer houdbaar :D Nog meer ideeën?! Iemand?
Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat de blommen, van het leven afgesneden, aangeboden worden ter verzorging, snakkend naar hun laatste adem welke de huiskamer in een soort van morbide hartstocht weet te vullen, terwijl het een heel ander idee zou zijn als men ter verzorging ende genot een vlot- en vaakbloeiend plantje in de vensterbank schenkt.
Tot overmaat van ramp staat de bos al rottend herfstachtig blaadjes af te schudden, de ergernis opwekkend van de nijvere huisvrouw welke bepaald niet direct de link zal willen leggen tussen haar lover en deze stervensbegeleiding.
Uiteindelijk, van zins de bos zo lang mogelijk ten aanschouwen van bezoekers te etaleren, om zo ook de trouw en romantiek van de Don Juan des huizes woordeloos te kunnen weergeven, zal de treitering van haar reukorgaan haar harteloos doen besluiten de bos aan de biobak toe te vertrouwen. De lege vaas gaat in de vaatwasser en zo is er weer een hoofdstuk Candelight als een zwarte vlek op de geschiedenis van de gezamenlijke levenswandel ingegaan.
Wat mij het meest verontrustte in deze kwestie was toch wel dat Hitler in een film over zijn opkomst en ondergang (lange film, ben de naam even kwijt), werd toegedicht dat hij bij zijn opsluiting een bos bloemen in zijn riante onderkomen tegenkwam en die linea recta retourneerde naar de bewakers onder het mom van:"ik hoef geen van het leven afgesneden zaken in mijn cel" of iets in die geest. Dat heeft me enigszins geschokt omdat ik al wel heel wat langer met dat idee in mijn systeem rondliep, en het wellicht mogelijk zou kunnen zijn dat ook slechte mensen er interessante en in mijn optiek ware ideeën op na zouden kunnen houden.
En waarom ook niet. Volgens mij was het de filmmakers het er alles aan gelegen om de kijker juist dat contrast voor te schotelen wat een mens zo grillig en onvoorspelbaar kan maken.
Maar goed, wat dan wel?! Wat zou je mee kunnen brengen teneinde thuis ontvangen te worden in een verbazingwekkend en ontroerend enthousiasme van oneindige verrukking en eeuwige dankbaarheid? Waardoor eensmans sloffen liefdevol onder diens schoenen geschoven zouden worden en er een bord dampende stoofschotel aangerukt zou worden alsmede een afsluitend ijsfestijn met verwarmde chocolade er overheen... Een avondje weldadige cinema zal hem ten deel vallen en de acteurs acteren om het hardsts om de Casanova een wederdienst te kunnen bewijzen in opdracht van de uitzinnige huisgenote.
Ik zag laatst een bonsaiboompje bij de ingang van een supermarkt staan, net iets duurder dan een bos stervende leliën des velds maar veel langer houdbaar :D Nog meer ideeën?! Iemand?
Reacties