Huisdieren bestaan niet
Hallo! Mag ik heeeeel even gèèn vrienden maken?!
Wat dan joh?!
Even een type-stukje om te zien in hoeverre we hebben nagedacht over wat nou precies de natuurlijke habitat van een vogel, kat of hond zou moeten zijn.
Wie bepaald ten eerste wat 'zou moeten zijn'. Laat duidelijk zijn dat ik dat niet wil gaan bepalen maar dat ik er hier wel over zou willen nadenken. Ik heb al geruime tijd het gevoel dat de dieren, zoals wij ze in huis hebben, vaak in een stedelijke omgeving, en om het huis uitlaten en aan een riem rond laten lopen of voor hun leven in een kooi stoppen nou niet bepaald is zoals hun natuurlijke houding en bouw dat weergeeft.
Niet terug te draaien
Dat wij dat door de eeuwen heen zo hebben opgebouwd doet niet terzake, de status van ‘hoe het nu is’ geeft namelijk toch nooit reden om aan te nemen dat het nooit meer anders zal zijn of zou kunnen?!
Er is namelijk zeer duidelijk een trend waarneembaar: een stijging van huisdieren zoals bovengenoemd. Waar stopt dat?
Wat is normaal?
Is het normaal dat de bak zand onder de speeltuin van mijn kinderen vol zit met poep? Katten- of hondenpoep waarschijnlijk?
Is het normaal dat de dijk bij ons huis maar een klein paadje heeft waar je redelijk poepvrij door kunt lopen?
Rechtvaardigt huisdierenbelasting al het gedrag?
Waarom lijn je een dier (hond of kat) doorgaans aan om er mee te wandelen? Dat doe je toch alleen als er reden voor is dat het bewuste dier een last is voor zijn omgeving? In een bos of op de heide kun je het loslaten! Bij een boerderij zie je regelmatig ravottende honden die kun roedel (de boerderij) beschermen tegen ongewenste indringers, dat komt in ieder geval in de buurt
Waarom zie je regelmatig een kat met een dood vogeltje in de bek thuiskomen? Waarom blaft een hond naar postbodes? Waarom zijn er hele trainingsscholen voor huisdieren om zo normaal mogelijk mee te kunnen draaien tussen de mensen? Hoe is het mogelijk dat we deze huisdieren koesteren als waren het onze eigen kinderen?
Instinct
Als ik kijk naar het ware instinct van een dier: de vogel die wegvliegt en meestal niet terugkomt tenzij je het er op traint en dat kun je bij sommige rassen beter niet proberen, de kat die op stroopjacht gaat als het honger heeft, het konijn wat zich een weg naar de buitenwereld knaagt en op alles en iedereen de niet te stoppen drang tot voortplanten loslaat, dan lijkt dat in de verste verte niet op de manier waarop wij, mensen, denken en handelen en alles naar onze hand willen zetten.
In principe zouden wij genoeg moeten hebben aan onszelf en aan elkaar, aan de dieren om ons heen of aan de natuurgerichte uitstapjes (de Veluwe) reizen, safari’s of jungletrips. De vriendschap met een dier is surrogaat en enkel vanuit de ogen van de mens enigszins op waarde te schatten.
Zet een hond bij een ander mens die hem voert en aandacht geeft, met hem stoeit (dit gebeurd in de natuur uiteraard om zich voor te bereiden op de echte vechtpartijen met aanvallers van het nest of de club honden/wolven) en voor zijn doen zogenaamd liefdevol behandeld, dan zal de hond hem trouw zijn en daar zijn plek hebben i.p.v. bij die eerste baas of bazin. Herkenning zal waarschijnlijk blijven maar echte liefde?!
i.p.v.
In mijn ogen is 'het huisdier' zo verworden tot een gebruiksvoorwerp met weinig respect voor de natuur. Daarbij komt nog dat de ‘huisdieren’ soms in plaats van een gebrekkige echtgenoot/echtgenote of ter vervanging van de broodnodige aandacht die een kind van zijn of haar ouder dient te krijgen, gehouden worden. Mijn collega merkt zojuist terecht op dat het omgekeerde ook maar al te vaak voorkomt.
Om met je kind een konijn te gaan zien en observeren kopen we er één voor in het hok i.p.v. dat we het opzoeken in een bos of veld en daar bekijken hoe deze prachtige beestjes het ook zonder een uitgedroogde winterpeen kunnen stellen en simpelweg het meest verse voedsel tot zich kunnen nemen wat je je maar kunt bedenken.
De mens is geneigd iets waarvoor men een bepaalde genegenheid voelt vooral vast te houden. Dat klopt. Je kind knuffel je van tijd tot tijd. Je vrouw of vriendin kan voor het laten merken van die genegenheid maar het beste dicht bij je in de buurt zijn. Je huisdier daarentegen moet je binden.
'Binding'
Aanlijnen, anders loopt ie onder een auto of valt het bedreigende wezens aan die grommend hun tanden laten zien (lachen). Met angst inbinden anders kun je niet rustig de winkel in, met Bello aan de lijn, aan het fietsenrek waar vervolgens medemensen met angst en beven hun fiets kwijt zouden willen. Het kooitje of de ramen van je woning dicht doen vanwege de ongecontroleerde vrijheidsdrang van het kwetterende vogeltje.
Een kind neemt dit gedrag al snel van ons over en insecten gaan in een tupperware bakje met luchtdichte deksel en een tak of blaadje er in. Want het is zo lief.... Als je er over gaat praten dan laat het kind in zijn kinderlijke eenvoud het beestje gauw vrij want dat is beter voor het beest. Beesten in het wild houden het doorgaans minder lang vol dan beesten in gevangenschap. Dat geeft niet. Je moet bij beesten wat mij betreft kijken naar levensgeluk. Wat is er mooier dan dat je al je zintuigen je hele leventje lang ten volle mag gaan gebruiken om te leven?! Wat moet een kat met zijn buitensporige gehoor, arendsdogen en nachtkijkers als het maar mondjesmaat naar buiten kan en alle dagen wat in de bloedhete vensterbank ligt te kijken naar al dat dartelende lekkers?
Bezigheidstherapie
Een krabpaal om de nagels op pijl te houden?! Een rinkelend balletje voor de pret? Allemaal ons menselijke idee van leven. De kat leeft als het sluipen kan en op leven en dood vecht met concurrentie, jankend in de nacht om een vrouwtje of hoe dat dan ook maar gaat. Ik stoor me er wel eens aan en dat is ook weer niet normaal zul je zeggen. Zo zijn die beesten nu eenmaal...
Ik kan nog uren doorgaan... Wat zijn de alternatieven? Meer investeren in het uitgaan met de kids naar de natuurlijke omgeving van deze wezens. Minder hondenrassen is geen schande. We kijken enkel naar degeneraties van de wolf als je het mij vraagt. Minder rassen is geen achteruitgang, het is normaal. Een Pekinees zal idd minder snel overleven zonder de mens als zijn beschermer. Deze is dan ook zo gefokt. Zo ook de kat met een naakte huid, overleven? Ho maar. Wij creëren het en omarmen het bij gebrek aan elkaar.
Ben benieuwd wat de lezers hierover ook te zeggen hebben. Ik hoop ook dat er over gepraat kan worden met het oog op het dierenwelzijn. De kwaliteit van het leven is niet alleen voor de mens van belang. Zet mij in een huis waar ik alleen uit kan als mijn baas of bazin dat toestaat en ik voel me een stuk minder gelukkig dan wanneer ik mijn eigen huis kan kopen of bouwen en zelf mijn gaan en staan mag bepalen.
Toch?!
Wat dan joh?!
Even een type-stukje om te zien in hoeverre we hebben nagedacht over wat nou precies de natuurlijke habitat van een vogel, kat of hond zou moeten zijn.
Wie bepaald ten eerste wat 'zou moeten zijn'. Laat duidelijk zijn dat ik dat niet wil gaan bepalen maar dat ik er hier wel over zou willen nadenken. Ik heb al geruime tijd het gevoel dat de dieren, zoals wij ze in huis hebben, vaak in een stedelijke omgeving, en om het huis uitlaten en aan een riem rond laten lopen of voor hun leven in een kooi stoppen nou niet bepaald is zoals hun natuurlijke houding en bouw dat weergeeft.
Niet terug te draaien
Dat wij dat door de eeuwen heen zo hebben opgebouwd doet niet terzake, de status van ‘hoe het nu is’ geeft namelijk toch nooit reden om aan te nemen dat het nooit meer anders zal zijn of zou kunnen?!
Er is namelijk zeer duidelijk een trend waarneembaar: een stijging van huisdieren zoals bovengenoemd. Waar stopt dat?
Wat is normaal?
Is het normaal dat de bak zand onder de speeltuin van mijn kinderen vol zit met poep? Katten- of hondenpoep waarschijnlijk?
Is het normaal dat de dijk bij ons huis maar een klein paadje heeft waar je redelijk poepvrij door kunt lopen?
Rechtvaardigt huisdierenbelasting al het gedrag?
Waarom lijn je een dier (hond of kat) doorgaans aan om er mee te wandelen? Dat doe je toch alleen als er reden voor is dat het bewuste dier een last is voor zijn omgeving? In een bos of op de heide kun je het loslaten! Bij een boerderij zie je regelmatig ravottende honden die kun roedel (de boerderij) beschermen tegen ongewenste indringers, dat komt in ieder geval in de buurt
Waarom zie je regelmatig een kat met een dood vogeltje in de bek thuiskomen? Waarom blaft een hond naar postbodes? Waarom zijn er hele trainingsscholen voor huisdieren om zo normaal mogelijk mee te kunnen draaien tussen de mensen? Hoe is het mogelijk dat we deze huisdieren koesteren als waren het onze eigen kinderen?
Instinct
Als ik kijk naar het ware instinct van een dier: de vogel die wegvliegt en meestal niet terugkomt tenzij je het er op traint en dat kun je bij sommige rassen beter niet proberen, de kat die op stroopjacht gaat als het honger heeft, het konijn wat zich een weg naar de buitenwereld knaagt en op alles en iedereen de niet te stoppen drang tot voortplanten loslaat, dan lijkt dat in de verste verte niet op de manier waarop wij, mensen, denken en handelen en alles naar onze hand willen zetten.
In principe zouden wij genoeg moeten hebben aan onszelf en aan elkaar, aan de dieren om ons heen of aan de natuurgerichte uitstapjes (de Veluwe) reizen, safari’s of jungletrips. De vriendschap met een dier is surrogaat en enkel vanuit de ogen van de mens enigszins op waarde te schatten.
Zet een hond bij een ander mens die hem voert en aandacht geeft, met hem stoeit (dit gebeurd in de natuur uiteraard om zich voor te bereiden op de echte vechtpartijen met aanvallers van het nest of de club honden/wolven) en voor zijn doen zogenaamd liefdevol behandeld, dan zal de hond hem trouw zijn en daar zijn plek hebben i.p.v. bij die eerste baas of bazin. Herkenning zal waarschijnlijk blijven maar echte liefde?!
i.p.v.
In mijn ogen is 'het huisdier' zo verworden tot een gebruiksvoorwerp met weinig respect voor de natuur. Daarbij komt nog dat de ‘huisdieren’ soms in plaats van een gebrekkige echtgenoot/echtgenote of ter vervanging van de broodnodige aandacht die een kind van zijn of haar ouder dient te krijgen, gehouden worden. Mijn collega merkt zojuist terecht op dat het omgekeerde ook maar al te vaak voorkomt.
Om met je kind een konijn te gaan zien en observeren kopen we er één voor in het hok i.p.v. dat we het opzoeken in een bos of veld en daar bekijken hoe deze prachtige beestjes het ook zonder een uitgedroogde winterpeen kunnen stellen en simpelweg het meest verse voedsel tot zich kunnen nemen wat je je maar kunt bedenken.
De mens is geneigd iets waarvoor men een bepaalde genegenheid voelt vooral vast te houden. Dat klopt. Je kind knuffel je van tijd tot tijd. Je vrouw of vriendin kan voor het laten merken van die genegenheid maar het beste dicht bij je in de buurt zijn. Je huisdier daarentegen moet je binden.
'Binding'
Aanlijnen, anders loopt ie onder een auto of valt het bedreigende wezens aan die grommend hun tanden laten zien (lachen). Met angst inbinden anders kun je niet rustig de winkel in, met Bello aan de lijn, aan het fietsenrek waar vervolgens medemensen met angst en beven hun fiets kwijt zouden willen. Het kooitje of de ramen van je woning dicht doen vanwege de ongecontroleerde vrijheidsdrang van het kwetterende vogeltje.
Een kind neemt dit gedrag al snel van ons over en insecten gaan in een tupperware bakje met luchtdichte deksel en een tak of blaadje er in. Want het is zo lief.... Als je er over gaat praten dan laat het kind in zijn kinderlijke eenvoud het beestje gauw vrij want dat is beter voor het beest. Beesten in het wild houden het doorgaans minder lang vol dan beesten in gevangenschap. Dat geeft niet. Je moet bij beesten wat mij betreft kijken naar levensgeluk. Wat is er mooier dan dat je al je zintuigen je hele leventje lang ten volle mag gaan gebruiken om te leven?! Wat moet een kat met zijn buitensporige gehoor, arendsdogen en nachtkijkers als het maar mondjesmaat naar buiten kan en alle dagen wat in de bloedhete vensterbank ligt te kijken naar al dat dartelende lekkers?
Bezigheidstherapie
Een krabpaal om de nagels op pijl te houden?! Een rinkelend balletje voor de pret? Allemaal ons menselijke idee van leven. De kat leeft als het sluipen kan en op leven en dood vecht met concurrentie, jankend in de nacht om een vrouwtje of hoe dat dan ook maar gaat. Ik stoor me er wel eens aan en dat is ook weer niet normaal zul je zeggen. Zo zijn die beesten nu eenmaal...
Ik kan nog uren doorgaan... Wat zijn de alternatieven? Meer investeren in het uitgaan met de kids naar de natuurlijke omgeving van deze wezens. Minder hondenrassen is geen schande. We kijken enkel naar degeneraties van de wolf als je het mij vraagt. Minder rassen is geen achteruitgang, het is normaal. Een Pekinees zal idd minder snel overleven zonder de mens als zijn beschermer. Deze is dan ook zo gefokt. Zo ook de kat met een naakte huid, overleven? Ho maar. Wij creëren het en omarmen het bij gebrek aan elkaar.
Ben benieuwd wat de lezers hierover ook te zeggen hebben. Ik hoop ook dat er over gepraat kan worden met het oog op het dierenwelzijn. De kwaliteit van het leven is niet alleen voor de mens van belang. Zet mij in een huis waar ik alleen uit kan als mijn baas of bazin dat toestaat en ik voel me een stuk minder gelukkig dan wanneer ik mijn eigen huis kan kopen of bouwen en zelf mijn gaan en staan mag bepalen.
Toch?!
Reacties