Verjaardagsfeest?
Wat is er te vieren dan? Dat de tijd verder gaat en we zodoende een jaarstreepje mogen toevoegen aan ons eigen leven. Vrijwel zonder dat we daar zelf iets aan hebben kunnen doen. Is het onze eigen verdienste dat we weer een jaar ouder geworden zijn?
Dan nog: wie wil dat nu? Een jaar ouder worden. Rimpels, andere aftakelingsverschijnselen van je lichamelijke toestand. Kinderen die losgelaten moeten worden. De arbeidsmarkt die steeds krapper voor je zal worden, mocht je een keer zonder werk komen te zitten. Je reactievermogen holt achteruit en een stukje hardlopen om je steeds sterker wordende kids bij te benen zal je zwemband je niet meer toestaan...
Terugkijkend kon je wel 101 dingen bedenken die je anders had willen en wellicht ook moeten doen! Waarom heb je dáár zoveel tijd aan verspild? Waarom in dat andere zo weinig geïnvesteerd? Waarom hier zo snel mee gestopt of met wat anders weer zo lang doorgegaan. Als je toen geweten had wat je nu wist...
Je ouders wisten het. Hebben die dat dan niet goed genoeg duidelijk gemaakt? Hebben zij het te vaak herhaald? Hoe zijn zij er eigenlijk achter gekomen? Waarom veranderen die dingen nou niet gewoon per persoon?
Waar heb ik het eigenlijk over, kun je je nu afvragen. Maar aan de andere kant kun je dit verhaal wel probleemloos voor jezelf invullen :)
Hm... Het blijft raar, dat feliciteren. Wordt ons ook niet zoveel in de schoot geworpen? Dat we tegen dingen aanlopen of verrassend genoeg zomaar een succesje boeken, terwijl het meeste van ons geploeter in stilzwijgen de vergetelheid opzoekt.
Feliciteren omdat we nog gezond zijn? En zieke mensen dan? Die feliciteren we vaak juist extra heftig! Extra grote cadeaus, extra goed je best doen om dat feestje niet te missen.
Feliciteren omdat we nog niet overleden zijn? Ook wel apart eigenlijk maar daar zou het nog wel eens op neer kunnen komen. Het leven vieren is automatisch het sterven betreuren. Alsof het dan allemaal ophoudt. Ook raar. christenen vieren hun verjaardag ook.
Toch zijn er wel veel meer rare zaken die we volstrekt normaal lijken te vinden. Zoals zegeltjes bij de kassa. De dienstdoende kassière kijkt me niet zelden ietwat verrast en onbegrepen aan als ik de zegels of poppetjes niet van hem of haar wil aannemen. Logisch, ik betaal er natuurlijk gewoon voor. Misschien moesten ze mensen als ik gewoon wat geld terug geven?
Raar: in de herfst je auto wassen... Doe dan alleen de deurhendels :)
Vreemd: juichen omdat twee voor jou volstrekt onbekende mensen op televisie een zes-letterwoord geraden hebben, maar nog harder omdat ze bij toeval de juiste bal uit een grabbelbak hebben weten te vissen. De euforiteit is echter het allergrootst als deze bal de kleur groen blijkt te hebben.
Vervelen (als in: niets te doen hebben) als iets negatiefs ervaren. Als iets wat nutteloos is. Is ook best raar eigenlijk. Als je je nooit weet te vervelen zou het je ook nooit zijn opgevallen dat een appel altijd naar beneden valt en zo het begin ontdekken van wat de (of een) zwaartekrachttheorie genoemd wordt.
Toespraken voor overleden mensen, wat dan wel weer van een hele andere orde is, vind ik dan ook zoiets. Niet altijd even makkelijk, of volledig, omdat dan vooral de positieve eigenschappen van een mens belicht dienen te worden. Dat is op zich wel te bevatten, de ander is er immers niet meer om er iets tegenin te brengen. Maar toch. Ik vraag mij dan vooral af: zijn die dingen bij leven ook voorbij gekomen? Wat als iemand je plotseling ontvallen is? Of dat je, bij ziekte, liever iet over die al te positieve zaken zou willen praten? Wist de persoon in kwestie bij leven ook dat de hele zaal zo over hem gedacht heeft. Oók zo over hem gedacht heeft, moet ik zeggen, want we zijn vaak snel genoeg met kritiek, oordeel en onze eigen mening.
Heb je wel eens net zo goed naar hem of haar geluisterd als naar de afscheidswoorden van de spreker? Ik denk dat dat heel vaak niet gebeurt. Dat er heel vaak gedacht wordt: heb ik wel genoeg tijd voor hem of haar over gehad? Ben ik er wel voor die ander geweest?
Allemaal goed en wel, en boeiend om de gedachten zo eens ongestoord de vrije loop te laten :), dat zijn van die lastige dingen waar men, vermoed ik, liever niet over wil nadenken. Anders zouden deze zaken allang heel ander geworden zijn, is het niet? Dan was een verjaardag een tik van de klok. Een seconde verder en draaiden we ons nog eens een keer al dan niet behaaglijk, om in ons warme nest om de volgende ochtend te beleven als alle andere ochtenden.
Een begrafenisdienst wellicht hetzelfde maar met meer een gevoel van dat het goed is zo. Dat je je leven genoeg met de ander hebt gedeeld. Dat je er voor elkaar geweest bent.
Spelletjes aan tafel, met elkaar in plaats van voor de buis. Dat je weer mág lanterfanten en aanlummelen waardoor er genoten kan worden van de directe omgeving en de kleine dingen. Gewoon betalen voor dingen in de winkel zonder verspillende zegeltjesgekheid en gewoon, je auto lekker vies laten als het vies weer is ;)
Dan kunnen we vieren dat we bij ons gezonde verstand zijn en dat we doelen behaald hebben, of ontdekt hebben. Dat er een verhuizing gelukt is, of een bevalling (is ook een blog over te schrijven, over het vieren van een geboorte maar goed...). Dat we in een toffe buurt wonen of een fijne kerkelijke gemeente bezoeken. Feest vieren met een daadwerkelijk helder doel. Weerzien na een periode van vakantie.
Huwelijken vieren, maar ook huwelijksjaren. Dat is toch echt iets wat je met elkaar kunt vieren, niet slechts omdat de klok een seconde verder gegaan is? Je bent weer een poos met elkaar verder. Je hebt elkaar weer meer leren kennen. Weer meer met elkaar meegemaakt. Een felicitatie waard, in veel gevallen :)
Geen idee waarom ik dit hier voor mezelf en wie het lezen wil zo in een verhaaltje gezet heb. Hardop nadenken? Zien dat sommige mensen jarig worden, zoals vijf-en-dertig? Klinkt best veel, maar de ham-vraag is wat heb je er mee gedaan? En wat ga je met de volgende vijf-en-dertig doen? Hoe heb je het gevuld en hoe ga je het nog vullen? Ga je het alleen doen, of weet je dat je het niet alleen kan. 'De Dijk' heeft dan misschien het enige juiste antwoord ;) want het is beter het niet alleen te doen. Ik denk dat die indruk, met 7 miljard anderen op de aardbol, je niet ontgaan kan zijn...
Ik krijg Hulp, al accepteer ik het niet altijd. Al vraag ik er niet altijd om. Al ben ik er niet altijd even dankbaar voor.
Fijne verjaardag voor alle jarigen en maak er weer een mooi jaar van!
Reacties
Mooi dus!