De rustdag voor christenen. Een reactie op een 'sabbat'blog
Omdat mijn reactie op een stuk van Siebren Voordewind nogal op een blogartikel begon te lijken leek het me aardig deze hier ook te plaatsen :) Ik reageer hier op een artikel van de site www.voordewind.eu waarin gepleit wordt voor het exact naleven van het vierde gebod, zoals ik het hier beschreven zie:
Nou is het vast niet zo dat de schrijver de bedoeling heeft om iets aan de huidige situatie: een zondag waarop christenen bij elkaar samenkomen en een rustdag beleven, te doen. Ik vermoed dat er vooral een oproep gedaan wordt je samenkomsten niet af te laten hangen van wat wij tot rustdag gemaakt hebben, maar om daar veel vaker, of vrijer voor te kiezen.
Toch moest me het volgende van het hart, niet om tegen het geschrevene in te gaan, maar om het aan te vullen en op bepaalde plaatsen wat los te trekken.
"Eigenlijk kan ik op geen enkel punt beweren dat je een onwaarheid spreekt. Dat wil ik ook niet want jouw opvatting zorgt net zo goed voor het basisprincipe van deze wet: 6 dagen werken, 1 dag rust. Iets wat niet alleen uit Gods overlevering helder wordt, maar ook omdat dat een volstrekt logische instelling is voor welke maatschappij dan ook! Dat zien we terug in alle wetten, ook de instellingen buiten de ons zo bekende 'tien geboden'.
Ik ben dan ook van mening dat de dag waarop we rust houden niet terzake doend is. Omdát dat voor Israël zo was hoeft het nog niet zo voor ons te zijn. Het praktische aan die ene afgesproken dag is dat we het samen doen en vervolgens elkaar daar ook in kunnen steunen en vinden.
Als je ook goed kijkt naar de wetgeving daaromtrent zien we dat sabbat qua betekenis geen specifieke dag in de week aanduidt maar ´rust´ of ´ophouden´ zoals ik begrepen heb. De Heer ´zegende deze dag en heiligde die´ lezen we vervolgens in Exodus dus het is helemaal niet gek dat ´we´ op deze dag ons zoveel mogelijk op God richten. De dag is in feite apart gezet door Hem en voor Hem. Vandaar, denk ik, de samenkomsten op zondag.
In Deuteronomium lees ik zelfs dat er op die dag speciale aandacht moet zijn voor de uittocht uit Egypte, wat aangeeft dat de dag, zoals in de wet beschreven, een dag voor Israël was. De Here Jezus geeft aan (Marcus 2:28) dat we de dag moeten blijven houden, zoals je elders leest (Hebreeën 4:8-11) met de nadruk weer op die rust.
Zo meen ik dat je, net als met Kerst, Pasen, Pinksteren en Hemelvaart, als je die feesten al moet vieren (als in persé, naar een wet) dóór kunt gaan met de gewoonte die door de eeuwen heen gevestigd is in de samenleving, met behoud van de bovengenoemde zwaartepunten maar zónder een al te wettische insteek op vorm en tijdstip.
Niemand denkt bij Kerst meer aan oude Germaanse lichtfeesten of wat dan ook. Waarom dan wel vallen over de zondag?
Als laatste zou ik nog willen opmerken dat bij het overwegen van de zaterdag als rustdag (dat heb ik echt gedaan, mag je gerust aannemen) men gewoon was deze al vrijdagavond, vanaf de zonsondergang, te laten aanvangen en al bij zonsondergang, zaterdagavond, te beëindigen. Dan moet er dus toch meer op de schop, wat een onmogelijkheid is in onze telling en opvatting van dag en nacht.
Kortom: de basisprincipes zijn behouden gebleven, het praktische is gehandhaafd. Rest ons vooral nog het inhoudelijke weer helemaal op niveau te krijgen! Eén dag, apart gezet voor God.
Reacties