Een weekje Disneyland (Parijs) met de familie!
Elke avond na de betreffende dag in Disneyland Parijs, ter gelegenheid van het 40-jarig huwelijk van mijn schoonouders nam ik mijn mobiele telefoon ter hand en plaatste ik er mijn gedachten op. Het blijkt een enig verslag te hebben gevormd, de dagen door dus meende ik er goed aan te doen dit te delen met... de wereld!
--------------------
Aankomst:
8 uur rijden is geen kattepies. De kids hielden zich redelijk super! Jaja, er moest zo af en toe om wat ruimte gestreden worden en natuurlijk werd er ook buiten onze landsgrenzen naar grenzen gezocht op de achterbank maar ze volbrachten de zit tot voller tevredenheid van ons, als ouders.
Het huisjespark (Davy Crockett, naar een gesneuvelde moedige strijder in de strijd ter verdediging van Alamo dus vanwaar de link met Disney?) is leuk, beetje western aangekleed en ruim van opzet. Verdwalen is daarentegen geen optie. Het is goedbeschouwd 1 halfronde weg, zonder dat het weer op het beginpunt uitkomt. In cirkels liggen er dan paden, 'trails', langs die route met huisjes eraan, waarna de hoofdweg leidt naar een wildwestendorp met een 'supermarkt' waar je van de prijzen de tranen in de ogen springen.
In het donker op offline navigatie naar een meer betaalbare optie zoeken is eveneens een slecht idee maar kan, zoals in het geval van schoonvader met zwager en mijzelf, uitmonden in het bezoeken van een alleraardigst plaatsje waarvan de centrale kerk net zoveel ruimte in beslag neemt als de rest van het dorp, zo lijkt het. Van nood bouwde het plaatselijke pizzariacafe een deel van het terras op, bij de kerk, op diens onberispelijk gemaaide gras.
Het kon gelukkig goedkoper in die regio, zo bewees een lokaal groenteboertje met wat stellingruimte voor potgroente, wat andere levensmiddelen en een diepvriesvak met halalvlees en verder nog wat vacuümverpakte hamburgers die dan nog wel diezelfde avond genuttigd diende te worden.
Volg in Frankrijk vooral je navigatiesysteem. Die borden, daar snapt geen mens zonder vooropleiding frans iets van. Als je dan toch iets van de fraaie omgeving wilt aanschouwen, doe dat dan vooral overdag. Straatverlichting is voor de fransoos klaarblijkelijk pure geldverspilling. Ook franse fietsers denken daar zo over en dragen, puur voor de vorm zo lijkt het, wat achterlicht en reflecterende strepen op het fietsjack.
Het amerikaanse halloween viert ook deze week/maand in Disneyland Parijs hoogtij, dus we gaan het meemaken. Behekste straten, pompoenparades en spookmickeys zijn ons deel, als ik het goed begrepen heb. Toch morgen die supermarkt nog eens opzoeken voor een om de nek te hangen tros knoflook, een zilveren messenset en een handboek Disneyspokenuitdrijven voor een zacht prijsje, al ben ik bang dat het bij een rest teentjes knoflook zal moeten blijven.
Het jubilerende paar nam zichtbaar verheugd de cadeaus in ontvangst, bijgestaan door gretige kindervingertjes en flitsende messen om toch maar zo snel mogelijk het verborgene aan 't licht te brengen. Een viertal camera's en mobieltjes zullen naderhand een ongetwijfeld eerlijk beeld schetsen van deze feestelijke aftrap van wat zonder enige twijfel een waardig onvergetelijke week zou blijken te zijn.
Zo. Bij deze een aanvang genomen in het uitbreiden van mijn veredelde cameranavigatiemobiel welke zonder mobiel internet nog een minderwaardigheidscomplex zou oplopen in zo'n week uit den lande.
Helaas toch ook nog een ongeval te vermelden vanwege een uit de hand gelopen schwalbe van een neefje, een voetbal-ster in de dop. Gebruikte zijn elleboog bij een achterwaarts horizontale smak op straat, zijn vader in opperste staat van verwarring achterlatend. Maar mij ook. Ik stond dichterbij het gebeuren. Zelf de sirene trachten te stoppen of de vader een poging laten wagen... Zwager in kwestie bleek zeer goed in staat zijn lijdende zoon op te vangen, te laat natuurlijk maar zo bedoelde ik het dan ook niet, dus toen kon ik geheel straffeloos en zonder enig schuldbesef de bal uit de bosjes redden.
Wat zullen we slapen :)
------------------------
Dag 2, dinsdag.
De eerste echte Disneydag. De kids nog eerder op dan verwacht en ook eerder dan de zon. Vol verwachting en gespannen als een boog van een strijdlustige Witte Veder. Arends' oog daarentegen bleef berusten in de slaap van 8 uur reizen waarmee de start van de dag langzaam was, maar zeker. Enkele hondertallen van momenten later lieten wij ons dan ook vol energie op een automatische loopband richting de ingang van het Disneypark vervoeren en konden een moonwalk natuurlijk niet laten liggen.
Als ADHD ergens uitgevonden en geïntroduceerd is, dan is dat hoogstwaarschijnlijk in een Disneylandpark geweest. Van de entree tot de achterste duisternis (een woeste achtbaan rondom het thema Indiana Jones), ja, zelfs op de parkeerplaats was het vergeven van de breed glimlachende Disneymedewerkers die je, nooit te overdreven maar steeds net er tegenaan, zeer gaarne tot grote diensten wilden zijn. Wij, vrijgevochten of aardseigenwijze Hollanders wezen het vriendelijk af, al kwamen wij nog niet in de buurt van het vriendlijkheidsniveau van deze Disneymensen.
De familie waaierde al snel uit tot zo'n drie gegroepeerde vertakkingen van onze jubilisten, die zich als vanzelf bij een van hen aansloten, waardoor de beleving hoogstwaarschijnlijk een zeer uiteenlopende beschrijving zou moeten gaan opleveren. De familie Prost neigde naar het wat ruigere werk en togen na de carrousel van 1 minuut richting oorden met energieke namen als 'adventure'- en 'frontierland'. Die laatste pakken we later nog wel op, zo leuk was adventureland alleen al. We klommen tot hoog in de ingenieus geprepareerde woonboom van Robinson Crusoë alwaar hoogtevrees het voor mij persoonlijk aflegde tegen de verwondering van bijzonder detail en inventiviteit in de creaties.
Even verderop riep mijn vaderlijke plicht me op samen met zoonlief de moorddadig spannende rails van de Indiana Jones achtbaan te doorstaan. Pas aan het eind van de half uur durende file mensen zagen wij de looping, welke door de wat gammel ogende karretjes met hoge snelheid overwonnen diende te worden. Het wordt tijd dat ik maar eens een whiplash ga veinzen. De rij weer terug aflopen zou mij zeker opnieuw een dikke 30 minuten gaan kosten terwijl de dodenrit er 'slechts' 1 minuut 30 over zou doen, aldus het programmaboekje. Ik had eigenlijk geen keuze. Het idee dat dit gebeuren tot wiens nut dan ook tot dienst zou kunnen zijn, lag ver van mij. Zo ver dat ik nu pas echt weet wat er door een suïcidale heen moet gaan op het moment van de daad tot het hiernamaals. Laat dit niets zeggen over een suïcidale maar, des te meer over de uitzichtloze situatie waarin ik mij meende te bevinden. Even achtte ik mijn zoon vele malen groter, heldhaftiger en uit een heel ander geslacht afkomstig dan mijzelf dus mijn verwarrende gevoelens en gedachten waren niet alleen een en al slecht, bedorven en diep triest te noemen.
Maaaar we hebben het, wonderlijk genoeg, overleefd en konden op, naar de volgende attractie, ongetwijfeld eveneens ontworpen door een zelfde soort zieke geest als een die Frankenstijn bedacht, of het houden van wolfshonden als huisdier om die door te fokken tot blaffende ratten.
Mijn fantasie slaat op hol. Dat moet van de slaapgebrek komen :)
Wat gezegd moet worden: van alle pretparken waarheen men mij als modelvader heen heeft weten te lokken, is dit verreweg de beste. Ja, als je er iets koopt ben je gegarandeerd dom bezig (duur!!!) maar, van die winstmarge heb je ook wat. Enorme sprookjesachtige gebouwen, alles spik en span schoon en opgeruimd, uiterst vrolijk personeel dus, een onuitputtelijk geduld bij ieder van de bedienden en anderssoortige medewerkers, mooie shows als je je het programmaboekje en bijbehorende kaart vlot genoeg in de smiezen hebt gekregen, een uitgekiend programma en een daverende, boven verwachting overweldigende avondshow waarin een compleet sprookjeskasteel voor even als bioscoopdoek diende te fungeren en er honderden, zo niet duizenden toeschouwers er de ervaring van hun leven mee beleefden. Vele bekende Disneyfiguren passeerden er de revue van laserprojectie, filmbeelden op waternevel of op het kasteel zelf, steevast uitmondend in een spetterend vuurwerk of huizenhoge vlammen waar de hitte hoorbaar over de menigte heen sloeg. Een ervaring die slecht te overtreffen is, maar dat is logisch. De fantasie en creativiteit van Walt Disney zelf leeft onherroepelijk voort in deze parkwereld. Of het nou Halloween is of niet. We hebben genoten :)
Zou ik haast nog vergeten dat een tweede dodemansrit des te doller werd genoten door mijn zoon en dus ook mijzelf... Men noemt het 'Space mountain', missie 2. Naar missie 1 valt te gissen maar het zal niet ver af liggen, qua beleving, van missie 2. Als missie 2 tot doel had je jezelf in alle kleuren van de regenboog te laten ontlasten, dan moet missie 1 waarschijnlijk iets te maken gehad hebben met je de broek vol te laten urineren. Een handige bijkomstigheid als je door die extreme wachttijden de boel toch al niet had kunnen ophouden. Een uitstekend excuus. Maar goed, we hebben genoten. Van onze zoon dan hè. De dochter van wat jongere leeftijd heeft wat meer tijd nodig gehad zich een plek te verschaffen in het vertier van Disneyfiguren en rondslingerende vehikels met menselijke sirenes aan boord. Ik begrijp dat wel. Ik begrijp zeker ook dat zij geen last heeft gehad van opdringerige vadergevoelens die een mens tot ongekende daden zouden kunnen aanmoedigen, en dus hebben we haar gelaten, aftastend en afwachtend tot... Ja, tot wanneer eigenlijk. Deze menselijke doch kinderziel wilde ik, noch mijn echtgenote, niet al te snel blootstellen aan ziekmakende rollercoasterrides of traumatiserende hoogten. Het moest en zou allemaal uit compleet vrije wil gedaan worden. Zonder enige aandrang of valse voorwendselen. En zonder frustratie, want het zou opgevallen zijn. Een dag ging voorbij.
Na deze enerverende Disneydag stevenden wij op de dischtbijzijnde 'stad' af alwaar er volgens onze navigatiesystemen zich iets van een supermarkt zou moeten bevinden. Een schetig plaatsje diende zich aan en er kon weer fatsoenlijk gegeten en gedronken worden in de diverse gezinnen rondom ons jubilerend echtpaar.
------------------------
Dag 3.
Zie: dag 2.
Met dien verstande dat onze zoon al zo'n beetje aan een herhalingsronde van dodemansritten toe scheen te zijn en dochterlief, zeker na het zien van filmbeelden van de avondshow van de avond daarvoor, plots over haar koudwatervrees heen leek te zijn.
Ook zij wilde wel eens in zo'n onverstandig woest daverend roalercoasterding een rondje maken en koos voor 'Nemo'. Schijn bedriegt lieve mensen... Die enige Clownsvis en zijn drolletjes van scheetige vriendjes hebben in't geheel niets te maken met de woeste rit in een uitgeholde schildpaddenschild welke, om wat voor reden dan ook, zonder enige aanwijzing een roterende beweging uitvoerde, onderwijl de meest onverwachte railroute volgend, in het pikkedonker. G-krachten die de mens uiteen trekken voor het vaderland, oké. Maar zulks geweld zonder enig doel en met een wachtrij van meer dan een uur?! Ik weet niet hoor...
Talitha genoot echter met volle teugen. En niet in de laatste plaats van het moment dat alle remmen even helemaal los konden. Zonder hysterisch gegil, dat dan weer wel. Een laatbloeier. In zekere zin van het woord, want bloeien deed ze voor mij al het moment dat de eerste stroperige drol het licht zag. Meer iemand die enorm met de ratio van dingen kampt. Herkenbaar voor mij, dat zeker. Maar ook in een bepaald opzicht geschiedenis. Zoals ik altijd door mijn broer in het diepe werd gegooid is zij nu aan de beurt, maar is haar broer, in tegenstelling tot die van mij toentertijd, niet ongevoelig genoeg om haar met list en bedrog in de meest penibele situaties te laten manoeuvreren.
Talitha is een stoer ding. Ook zij zat de avondshow die avond helemaal en met open mond uit en heeft nu gewoon echt wat te vertellen op school. Ook voor haar gevoel.
En dan, tsja, wat is er dan nog voor nieuws verder? Iedereen heeft zich weer uitzonderlijk goed vermaakt en ook de allerkleinsten hielden vol tot ver over hun grenzen heen. Complimenten :)
------------------------------
Dag 4.
Parijs. 2 keer een uur in de trein konden niet voorkomen dat ik als 'stupide enfant' tot één van de poten van de Eiffeltoren aangetrokken werd en er op ben gaan zitten. Zomaar. Met weinig of geen redelijke beweegredenen. Maar waar dat gelukzalige gevoel van werelddominantie ineens vandaan kwam?! Dat was mijn plekje en niemand kon mij daar nog tegen mijn zin wegkrijgen. Een ander gevoel echter, mijn gezin en familie kwijt te raken in de internationale mierenhoop onder en rondom dit Franse icoon welke voor mijn gevoel zonder enige twijfel en alle statigheid en waardigheid maar naar de hemel bleef wijzen, -daar- komt mijn hulp vandaan, dwong mij al snel mijn troon te verlaten en mij bij de rest van de familie aan te sluiten. Morsige opdringerige duiven, ontelbare straatverkopers met steeds dezelfde spullen of kunstjes, het leek de zwarte markt in Beverwijk wel, ontelbare camera's of fotograferende mobieltjes, politie te citybike (wat nou Gendarmerie in beige pakjes in overhellende 2CV's. Wat nou snelle grappige babbels zoals ze ooit uit het immer verbaasde gezicht van Louis de Funest kwamen?!) en iedereen potentieel beroepszakkenroller. Het beeld zal me nog lang bijblijven, mede omdat ik thuisgekomen meteen een backup van m'n mobiel op de laptop heb gezet. Toen wij dan, na enkele omzwervingen per metro, perfect begeleid voor een gedreven zwager, ook nog tijd bleken te hebben voor de Arc de Triomphe, was mijn geluk compleet. De Avenue des Champs-Élysées, een enorme winkelstraat met vooral etalageruimte zowel vóór als in de winkel, spande de kroon voor die dag. Een bliksembezoek aan een stad zoals er geen ander is. Dat smaakt naar meer!
Na deze belevenis zijn we ook nog bij de Mac Donalds geweest alwaar sociale media en mailverkeer vlotjes geüpdatet en gecheckt konden worden. Een van de weinige momenten met gratis WiFi in dit land...
De benen... De benen dreigen het te gaan begeven ondertussen. Het is dat mijn gewicht en waardigheid het me verboden, maar anders had ik met groot genoegen een van de kinderen uit de wandelwagens getrokken en zelf mijn moment van tintelende rust genomen en genoten. Maar goed. Het is allemaal meer dan de moeite waard! Op naar de vertrekdag :)
--------------------------
Dag 5: vertrek
Vroeg uit de veren, inpakken, samenkomen als familie voor een afscheidsspeech van schoonpa. Het was goed, het was leuk, het was... nog niet afgelopen. Terwijl de rest, met lood in de benen (van het vele lopen, niet van spanning), huiswaarts keerde koerste de familie Prost nogmaals richting het park der parken. Genietend van de stuntshow, special effects van Armageddon, een persoonlijke ontmoeting met Ratatouille en een aller allerlaatste attractie: met de trein langs het complete Disneyland zonder al te lange wachttijd zogen wij het laatste beetje droomwereld op wat er nog te halen was.
Dan roept toch de eigen haard. De eigen bedstee. De eigen douche. De eigen taal. Het eigen eten. Vrienden, familie en Epke, de grasparkiet, een week logerend bij mijn ouders. Richting Hoogeveen riepen onze remschijven bij de laatste tolpoort voor België dat ze het helemaal gehad hadden... Een langgerekt schurend geluid begeleidde ons voorzichtig bewegen richting een parkeerplaats, geblokkeerd door wat haastende vrachtwagens. Dan toch maar even de snelweg op waarna we bij Hordain een afslag vonden, namen en het arme rijtuig wat rust konden gunnen.
Een 'takel' sleepte ons naar een terrein waar niet veel meer gebeurde dan het parkeren van vrachtwagens en gestrande auto's. Wij waren die avond de laatsten en het volk aldaar was juist van plan het weekend te gaan vieren. Verveelde gezichten probeerden ons 'duidelijk' te maken dat er niets met onze auto aan de hand was... Onder elkaar vielen woorden die in mijn beleving neerkwamen op:"Wat?! Niet eens een blokkade op de rem? Dan rijden ze maar door hoor. Ik wil ook naar huis". Via een telefonisch vertaler (Route Mobiel) kreeg ik een medewerker zo ver een stukje met mij over het terrein rond te rijden. Door de steentjes was het lastig te horen maar ik kon de man overtuigen van ons 'problem'. Even later mocht ik de auto over een soort gierput zonder gier heenzetten en concludeerde men een versleten remschijf. We werden in een Portakabin gestopt en konden wachten op een telefoontje van de verzekeraar over de vervolgstappen. De sleepjongens gingen alvast naar huis. Het wachten, na een telefoontje met de reisverzekeraar, duurde goed twee uur. Drie uur na de melding bij de reisverzekering konden we per taxi naar een gebouw waar men een hotel van heeft getracht te maken. Er mocht één ster op...
Het 1-sterrenhotel verwachtte blijkbaar dat wij onze eigen schoonmaak verzorgen zouden. Handig om bij je te hebben: Glorix poetsdoekjes.
Dag 6.
Ja, dag 6. Normaal gesproken zouden wij op dag 5 al reeds ons eigen vertrouwde kussen ter ore kunnen leggen maar nee, vervangend vervoer beliefde nou eenmaal een creditcard en daar heeft de familie Prost nooit aan gewild. Nu denkt men daar geheel anders over. Het is geenszins vrijwillig te noemen hoe wij met z'n vieren in een 3-persoons kamer zijn geplaatst met om ons heen zowat de gehele nacht een drukte van jewelste. Scooters reden af-en-aan, deuren werden beklopt en gasten kwamen en gingen. Soms is een halve doofheid een zegen mensen. Denk er aan...
Dag 6 bracht ons een treinreis, punctueel tot aan de grens met Nederland, alwaar andere verwachtingen zich opdrongen, maar we hadden geluk: we waren die dag nog vóór 6 uur 'savonds thuis. Taxi en trein brachten ons waar we wezen wilden: thuis.
--------------------
Aankomst:
8 uur rijden is geen kattepies. De kids hielden zich redelijk super! Jaja, er moest zo af en toe om wat ruimte gestreden worden en natuurlijk werd er ook buiten onze landsgrenzen naar grenzen gezocht op de achterbank maar ze volbrachten de zit tot voller tevredenheid van ons, als ouders.
Het huisjespark (Davy Crockett, naar een gesneuvelde moedige strijder in de strijd ter verdediging van Alamo dus vanwaar de link met Disney?) is leuk, beetje western aangekleed en ruim van opzet. Verdwalen is daarentegen geen optie. Het is goedbeschouwd 1 halfronde weg, zonder dat het weer op het beginpunt uitkomt. In cirkels liggen er dan paden, 'trails', langs die route met huisjes eraan, waarna de hoofdweg leidt naar een wildwestendorp met een 'supermarkt' waar je van de prijzen de tranen in de ogen springen.
In het donker op offline navigatie naar een meer betaalbare optie zoeken is eveneens een slecht idee maar kan, zoals in het geval van schoonvader met zwager en mijzelf, uitmonden in het bezoeken van een alleraardigst plaatsje waarvan de centrale kerk net zoveel ruimte in beslag neemt als de rest van het dorp, zo lijkt het. Van nood bouwde het plaatselijke pizzariacafe een deel van het terras op, bij de kerk, op diens onberispelijk gemaaide gras.
Het kon gelukkig goedkoper in die regio, zo bewees een lokaal groenteboertje met wat stellingruimte voor potgroente, wat andere levensmiddelen en een diepvriesvak met halalvlees en verder nog wat vacuümverpakte hamburgers die dan nog wel diezelfde avond genuttigd diende te worden.
Volg in Frankrijk vooral je navigatiesysteem. Die borden, daar snapt geen mens zonder vooropleiding frans iets van. Als je dan toch iets van de fraaie omgeving wilt aanschouwen, doe dat dan vooral overdag. Straatverlichting is voor de fransoos klaarblijkelijk pure geldverspilling. Ook franse fietsers denken daar zo over en dragen, puur voor de vorm zo lijkt het, wat achterlicht en reflecterende strepen op het fietsjack.
Het amerikaanse halloween viert ook deze week/maand in Disneyland Parijs hoogtij, dus we gaan het meemaken. Behekste straten, pompoenparades en spookmickeys zijn ons deel, als ik het goed begrepen heb. Toch morgen die supermarkt nog eens opzoeken voor een om de nek te hangen tros knoflook, een zilveren messenset en een handboek Disneyspokenuitdrijven voor een zacht prijsje, al ben ik bang dat het bij een rest teentjes knoflook zal moeten blijven.
Het jubilerende paar nam zichtbaar verheugd de cadeaus in ontvangst, bijgestaan door gretige kindervingertjes en flitsende messen om toch maar zo snel mogelijk het verborgene aan 't licht te brengen. Een viertal camera's en mobieltjes zullen naderhand een ongetwijfeld eerlijk beeld schetsen van deze feestelijke aftrap van wat zonder enige twijfel een waardig onvergetelijke week zou blijken te zijn.
Zo. Bij deze een aanvang genomen in het uitbreiden van mijn veredelde cameranavigatiemobiel welke zonder mobiel internet nog een minderwaardigheidscomplex zou oplopen in zo'n week uit den lande.
Helaas toch ook nog een ongeval te vermelden vanwege een uit de hand gelopen schwalbe van een neefje, een voetbal-ster in de dop. Gebruikte zijn elleboog bij een achterwaarts horizontale smak op straat, zijn vader in opperste staat van verwarring achterlatend. Maar mij ook. Ik stond dichterbij het gebeuren. Zelf de sirene trachten te stoppen of de vader een poging laten wagen... Zwager in kwestie bleek zeer goed in staat zijn lijdende zoon op te vangen, te laat natuurlijk maar zo bedoelde ik het dan ook niet, dus toen kon ik geheel straffeloos en zonder enig schuldbesef de bal uit de bosjes redden.
Wat zullen we slapen :)
------------------------
Dag 2, dinsdag.
De eerste echte Disneydag. De kids nog eerder op dan verwacht en ook eerder dan de zon. Vol verwachting en gespannen als een boog van een strijdlustige Witte Veder. Arends' oog daarentegen bleef berusten in de slaap van 8 uur reizen waarmee de start van de dag langzaam was, maar zeker. Enkele hondertallen van momenten later lieten wij ons dan ook vol energie op een automatische loopband richting de ingang van het Disneypark vervoeren en konden een moonwalk natuurlijk niet laten liggen.
Als ADHD ergens uitgevonden en geïntroduceerd is, dan is dat hoogstwaarschijnlijk in een Disneylandpark geweest. Van de entree tot de achterste duisternis (een woeste achtbaan rondom het thema Indiana Jones), ja, zelfs op de parkeerplaats was het vergeven van de breed glimlachende Disneymedewerkers die je, nooit te overdreven maar steeds net er tegenaan, zeer gaarne tot grote diensten wilden zijn. Wij, vrijgevochten of aardseigenwijze Hollanders wezen het vriendelijk af, al kwamen wij nog niet in de buurt van het vriendlijkheidsniveau van deze Disneymensen.
De familie waaierde al snel uit tot zo'n drie gegroepeerde vertakkingen van onze jubilisten, die zich als vanzelf bij een van hen aansloten, waardoor de beleving hoogstwaarschijnlijk een zeer uiteenlopende beschrijving zou moeten gaan opleveren. De familie Prost neigde naar het wat ruigere werk en togen na de carrousel van 1 minuut richting oorden met energieke namen als 'adventure'- en 'frontierland'. Die laatste pakken we later nog wel op, zo leuk was adventureland alleen al. We klommen tot hoog in de ingenieus geprepareerde woonboom van Robinson Crusoë alwaar hoogtevrees het voor mij persoonlijk aflegde tegen de verwondering van bijzonder detail en inventiviteit in de creaties.
Even verderop riep mijn vaderlijke plicht me op samen met zoonlief de moorddadig spannende rails van de Indiana Jones achtbaan te doorstaan. Pas aan het eind van de half uur durende file mensen zagen wij de looping, welke door de wat gammel ogende karretjes met hoge snelheid overwonnen diende te worden. Het wordt tijd dat ik maar eens een whiplash ga veinzen. De rij weer terug aflopen zou mij zeker opnieuw een dikke 30 minuten gaan kosten terwijl de dodenrit er 'slechts' 1 minuut 30 over zou doen, aldus het programmaboekje. Ik had eigenlijk geen keuze. Het idee dat dit gebeuren tot wiens nut dan ook tot dienst zou kunnen zijn, lag ver van mij. Zo ver dat ik nu pas echt weet wat er door een suïcidale heen moet gaan op het moment van de daad tot het hiernamaals. Laat dit niets zeggen over een suïcidale maar, des te meer over de uitzichtloze situatie waarin ik mij meende te bevinden. Even achtte ik mijn zoon vele malen groter, heldhaftiger en uit een heel ander geslacht afkomstig dan mijzelf dus mijn verwarrende gevoelens en gedachten waren niet alleen een en al slecht, bedorven en diep triest te noemen.
Maaaar we hebben het, wonderlijk genoeg, overleefd en konden op, naar de volgende attractie, ongetwijfeld eveneens ontworpen door een zelfde soort zieke geest als een die Frankenstijn bedacht, of het houden van wolfshonden als huisdier om die door te fokken tot blaffende ratten.
Mijn fantasie slaat op hol. Dat moet van de slaapgebrek komen :)
Wat gezegd moet worden: van alle pretparken waarheen men mij als modelvader heen heeft weten te lokken, is dit verreweg de beste. Ja, als je er iets koopt ben je gegarandeerd dom bezig (duur!!!) maar, van die winstmarge heb je ook wat. Enorme sprookjesachtige gebouwen, alles spik en span schoon en opgeruimd, uiterst vrolijk personeel dus, een onuitputtelijk geduld bij ieder van de bedienden en anderssoortige medewerkers, mooie shows als je je het programmaboekje en bijbehorende kaart vlot genoeg in de smiezen hebt gekregen, een uitgekiend programma en een daverende, boven verwachting overweldigende avondshow waarin een compleet sprookjeskasteel voor even als bioscoopdoek diende te fungeren en er honderden, zo niet duizenden toeschouwers er de ervaring van hun leven mee beleefden. Vele bekende Disneyfiguren passeerden er de revue van laserprojectie, filmbeelden op waternevel of op het kasteel zelf, steevast uitmondend in een spetterend vuurwerk of huizenhoge vlammen waar de hitte hoorbaar over de menigte heen sloeg. Een ervaring die slecht te overtreffen is, maar dat is logisch. De fantasie en creativiteit van Walt Disney zelf leeft onherroepelijk voort in deze parkwereld. Of het nou Halloween is of niet. We hebben genoten :)
Zou ik haast nog vergeten dat een tweede dodemansrit des te doller werd genoten door mijn zoon en dus ook mijzelf... Men noemt het 'Space mountain', missie 2. Naar missie 1 valt te gissen maar het zal niet ver af liggen, qua beleving, van missie 2. Als missie 2 tot doel had je jezelf in alle kleuren van de regenboog te laten ontlasten, dan moet missie 1 waarschijnlijk iets te maken gehad hebben met je de broek vol te laten urineren. Een handige bijkomstigheid als je door die extreme wachttijden de boel toch al niet had kunnen ophouden. Een uitstekend excuus. Maar goed, we hebben genoten. Van onze zoon dan hè. De dochter van wat jongere leeftijd heeft wat meer tijd nodig gehad zich een plek te verschaffen in het vertier van Disneyfiguren en rondslingerende vehikels met menselijke sirenes aan boord. Ik begrijp dat wel. Ik begrijp zeker ook dat zij geen last heeft gehad van opdringerige vadergevoelens die een mens tot ongekende daden zouden kunnen aanmoedigen, en dus hebben we haar gelaten, aftastend en afwachtend tot... Ja, tot wanneer eigenlijk. Deze menselijke doch kinderziel wilde ik, noch mijn echtgenote, niet al te snel blootstellen aan ziekmakende rollercoasterrides of traumatiserende hoogten. Het moest en zou allemaal uit compleet vrije wil gedaan worden. Zonder enige aandrang of valse voorwendselen. En zonder frustratie, want het zou opgevallen zijn. Een dag ging voorbij.
Na deze enerverende Disneydag stevenden wij op de dischtbijzijnde 'stad' af alwaar er volgens onze navigatiesystemen zich iets van een supermarkt zou moeten bevinden. Een schetig plaatsje diende zich aan en er kon weer fatsoenlijk gegeten en gedronken worden in de diverse gezinnen rondom ons jubilerend echtpaar.
------------------------
Dag 3.
Zie: dag 2.
Met dien verstande dat onze zoon al zo'n beetje aan een herhalingsronde van dodemansritten toe scheen te zijn en dochterlief, zeker na het zien van filmbeelden van de avondshow van de avond daarvoor, plots over haar koudwatervrees heen leek te zijn.
Ook zij wilde wel eens in zo'n onverstandig woest daverend roalercoasterding een rondje maken en koos voor 'Nemo'. Schijn bedriegt lieve mensen... Die enige Clownsvis en zijn drolletjes van scheetige vriendjes hebben in't geheel niets te maken met de woeste rit in een uitgeholde schildpaddenschild welke, om wat voor reden dan ook, zonder enige aanwijzing een roterende beweging uitvoerde, onderwijl de meest onverwachte railroute volgend, in het pikkedonker. G-krachten die de mens uiteen trekken voor het vaderland, oké. Maar zulks geweld zonder enig doel en met een wachtrij van meer dan een uur?! Ik weet niet hoor...
Talitha genoot echter met volle teugen. En niet in de laatste plaats van het moment dat alle remmen even helemaal los konden. Zonder hysterisch gegil, dat dan weer wel. Een laatbloeier. In zekere zin van het woord, want bloeien deed ze voor mij al het moment dat de eerste stroperige drol het licht zag. Meer iemand die enorm met de ratio van dingen kampt. Herkenbaar voor mij, dat zeker. Maar ook in een bepaald opzicht geschiedenis. Zoals ik altijd door mijn broer in het diepe werd gegooid is zij nu aan de beurt, maar is haar broer, in tegenstelling tot die van mij toentertijd, niet ongevoelig genoeg om haar met list en bedrog in de meest penibele situaties te laten manoeuvreren.
Talitha is een stoer ding. Ook zij zat de avondshow die avond helemaal en met open mond uit en heeft nu gewoon echt wat te vertellen op school. Ook voor haar gevoel.
En dan, tsja, wat is er dan nog voor nieuws verder? Iedereen heeft zich weer uitzonderlijk goed vermaakt en ook de allerkleinsten hielden vol tot ver over hun grenzen heen. Complimenten :)
------------------------------
Dag 4.
Parijs. 2 keer een uur in de trein konden niet voorkomen dat ik als 'stupide enfant' tot één van de poten van de Eiffeltoren aangetrokken werd en er op ben gaan zitten. Zomaar. Met weinig of geen redelijke beweegredenen. Maar waar dat gelukzalige gevoel van werelddominantie ineens vandaan kwam?! Dat was mijn plekje en niemand kon mij daar nog tegen mijn zin wegkrijgen. Een ander gevoel echter, mijn gezin en familie kwijt te raken in de internationale mierenhoop onder en rondom dit Franse icoon welke voor mijn gevoel zonder enige twijfel en alle statigheid en waardigheid maar naar de hemel bleef wijzen, -daar- komt mijn hulp vandaan, dwong mij al snel mijn troon te verlaten en mij bij de rest van de familie aan te sluiten. Morsige opdringerige duiven, ontelbare straatverkopers met steeds dezelfde spullen of kunstjes, het leek de zwarte markt in Beverwijk wel, ontelbare camera's of fotograferende mobieltjes, politie te citybike (wat nou Gendarmerie in beige pakjes in overhellende 2CV's. Wat nou snelle grappige babbels zoals ze ooit uit het immer verbaasde gezicht van Louis de Funest kwamen?!) en iedereen potentieel beroepszakkenroller. Het beeld zal me nog lang bijblijven, mede omdat ik thuisgekomen meteen een backup van m'n mobiel op de laptop heb gezet. Toen wij dan, na enkele omzwervingen per metro, perfect begeleid voor een gedreven zwager, ook nog tijd bleken te hebben voor de Arc de Triomphe, was mijn geluk compleet. De Avenue des Champs-Élysées, een enorme winkelstraat met vooral etalageruimte zowel vóór als in de winkel, spande de kroon voor die dag. Een bliksembezoek aan een stad zoals er geen ander is. Dat smaakt naar meer!
Na deze belevenis zijn we ook nog bij de Mac Donalds geweest alwaar sociale media en mailverkeer vlotjes geüpdatet en gecheckt konden worden. Een van de weinige momenten met gratis WiFi in dit land...
De benen... De benen dreigen het te gaan begeven ondertussen. Het is dat mijn gewicht en waardigheid het me verboden, maar anders had ik met groot genoegen een van de kinderen uit de wandelwagens getrokken en zelf mijn moment van tintelende rust genomen en genoten. Maar goed. Het is allemaal meer dan de moeite waard! Op naar de vertrekdag :)
--------------------------
Dag 5: vertrek
Vroeg uit de veren, inpakken, samenkomen als familie voor een afscheidsspeech van schoonpa. Het was goed, het was leuk, het was... nog niet afgelopen. Terwijl de rest, met lood in de benen (van het vele lopen, niet van spanning), huiswaarts keerde koerste de familie Prost nogmaals richting het park der parken. Genietend van de stuntshow, special effects van Armageddon, een persoonlijke ontmoeting met Ratatouille en een aller allerlaatste attractie: met de trein langs het complete Disneyland zonder al te lange wachttijd zogen wij het laatste beetje droomwereld op wat er nog te halen was.
Dan roept toch de eigen haard. De eigen bedstee. De eigen douche. De eigen taal. Het eigen eten. Vrienden, familie en Epke, de grasparkiet, een week logerend bij mijn ouders. Richting Hoogeveen riepen onze remschijven bij de laatste tolpoort voor België dat ze het helemaal gehad hadden... Een langgerekt schurend geluid begeleidde ons voorzichtig bewegen richting een parkeerplaats, geblokkeerd door wat haastende vrachtwagens. Dan toch maar even de snelweg op waarna we bij Hordain een afslag vonden, namen en het arme rijtuig wat rust konden gunnen.
Een 'takel' sleepte ons naar een terrein waar niet veel meer gebeurde dan het parkeren van vrachtwagens en gestrande auto's. Wij waren die avond de laatsten en het volk aldaar was juist van plan het weekend te gaan vieren. Verveelde gezichten probeerden ons 'duidelijk' te maken dat er niets met onze auto aan de hand was... Onder elkaar vielen woorden die in mijn beleving neerkwamen op:"Wat?! Niet eens een blokkade op de rem? Dan rijden ze maar door hoor. Ik wil ook naar huis". Via een telefonisch vertaler (Route Mobiel) kreeg ik een medewerker zo ver een stukje met mij over het terrein rond te rijden. Door de steentjes was het lastig te horen maar ik kon de man overtuigen van ons 'problem'. Even later mocht ik de auto over een soort gierput zonder gier heenzetten en concludeerde men een versleten remschijf. We werden in een Portakabin gestopt en konden wachten op een telefoontje van de verzekeraar over de vervolgstappen. De sleepjongens gingen alvast naar huis. Het wachten, na een telefoontje met de reisverzekeraar, duurde goed twee uur. Drie uur na de melding bij de reisverzekering konden we per taxi naar een gebouw waar men een hotel van heeft getracht te maken. Er mocht één ster op...
Het 1-sterrenhotel verwachtte blijkbaar dat wij onze eigen schoonmaak verzorgen zouden. Handig om bij je te hebben: Glorix poetsdoekjes.
Dag 6.
Ja, dag 6. Normaal gesproken zouden wij op dag 5 al reeds ons eigen vertrouwde kussen ter ore kunnen leggen maar nee, vervangend vervoer beliefde nou eenmaal een creditcard en daar heeft de familie Prost nooit aan gewild. Nu denkt men daar geheel anders over. Het is geenszins vrijwillig te noemen hoe wij met z'n vieren in een 3-persoons kamer zijn geplaatst met om ons heen zowat de gehele nacht een drukte van jewelste. Scooters reden af-en-aan, deuren werden beklopt en gasten kwamen en gingen. Soms is een halve doofheid een zegen mensen. Denk er aan...
Dag 6 bracht ons een treinreis, punctueel tot aan de grens met Nederland, alwaar andere verwachtingen zich opdrongen, maar we hadden geluk: we waren die dag nog vóór 6 uur 'savonds thuis. Taxi en trein brachten ons waar we wezen wilden: thuis.
Reacties