Het voorjaarsconcert

Een voorjaarsconcert in een kerk. Daar was ik afgelopen zaterdagavond. En het was m'n eerste. En het was mooi. Er zat zelfs een liedje van Ennio Morricone in (bekend van muziek in films als 'Once Upon A Time In The West'). De meeste gezangen hadden een duidelijke en verstaanbare boodschap en de muziek was harmonieus en meeslepend.

 

Toch was dat niet wat mij het meest bezig hield. Zoiets gaat vrijwel vanzelf wel goed, mits de zangers en zangeressen er geen potje van maken, maar dat kon gelukkig van de aanwezige koren, een gemengd koor uit Ommen en een mannenkoor uit Hoogeveen, en sopraan niet gezegd worden. De uiterst kundige en enthousiast ogende dirigent, als één man met zijn rechterhand de geraffineerd pianospelende pianist, leverde een uitstekende serie van dan weer herkenbare, dan weer verrassende, maar vooral een lust voor het oor klinkende liederen, een staande ovatie waard.

Wat zie je eigenlijk?

Wat mij bezig hield was de aanblik van die koren. Als geheel een fraai setje mensen, de één wat ouder dan de ander maar over het algemeen zal ieder lid al wel een mooi portie voorjaren achter de rug hebben. De dresscode was onderling duidelijk afgesproken, wat maakte dat ieder koorlid iets had wat de ander ook had. Het gemengde koor viel duidelijk in tweeën, op dat punt, maar toch droegen ook zij een duidelijke uniformiteit uit, in uitstraling. De koorleden gaven niets weg van hun persoonlijke en privéleven. Niet waar ze vandaan kwamen, hoe ze woonden, wat voor sociaal leven ze er op na hielden. Zilver of goud was er wel maar, in mijn beleving redelijk verdeeld.

En zo zie je dan iemand daar tussen staan die, niet voor hetzelfde geld maar net zo goed directeur had kunnen zijn, of zijn geweest, als vrachtwagenchauffeur, of vuilnisman als onderwijzer, of oma als commissaris van de koningin, of beide. De één zal een heel boekwerk vol vrienden paraat hebben bij een feestje terwijl de ander haar geraniums op zo´n moment nog eens herschikt en lieflijk toespreekt. Weer een ander zou maar zo eens die middag vervelend nieuws gehad kunnen hebben van een arts, of misschien zat zijn buurvrouw wel op wolkjes vanwege het verse nieuws van een achtste kleinkind, gezond en wel en weet ik hoeveel pond en lengte.

Je ziet wat ze samen doen

En dat is dan zo mooi aan zoiets als deze koren: het is wat je ziet. Het is ook en vooral dat wat hen samenbrengt! Dat wat zij veroorzaken en wat zij teweeg brengen. Waar zij het samen voor doen. Ik kan me zo voorstellen dat dat de manier is waarop God naar zijn schepping kijkt. Hoe Hij naar Zijn gemeente kijkt. Hoe zij dingen sámen doen en niet wat zij individueel bereikt hebben. Hoe zij samen letten op de Dirigent die aangeeft wanneer er heel zacht, aanzwellend of krachtig gezongen moet worden. Hoe er onderling ondersteuning te zien is, daar waar de jaren voor de ander zijn gaan tellen, ook op een podium. Hoe men er op uit is, als groep iets over te brengen op de toeschouwers. Hen te laten lachen, huilen, genieten en vergeten.

 

Misschien toch eens vaker naar toe gaan, naar zo'n koor :)