Waarom. Over de schietpartij in Newtown...

Waarom
Of er nou één kind, of 20 kinderen de dood in gejaagd worden bij een schietpartij in een land waar wij ons enigszins mee kunnen identificeren, het is vreselijk. Naast het gevoel betreffende mijn eigen kinderen in een dergelijke situatie is er bij ieder redelijk persoon ook vrijwel meteen de vraag "waarom?" en "hoe is dit mogelijk?" welke zich aan ons zal opdringen. Toch worden we, vooral door de media, gedwongen te kijken naar de vraag hoe dit gebeuren kon. En dan met name: op wat voor manier.

We weten van tevoren al dat er waarschijnlijk nooit, of véél te laat, een antwoord zal komen op de "waarom"-vraag om de simpele reden dat de dader van een dergelijke shooting óf dit door zelfmoord niet meer zelf kan verklaren en ook geen briefje heeft achtergelaten, óf de nabestaanden en de wereld daaromheen geen verklaring wil geven. Voor zover de persoon in kwestie zijn of haar eigen worsteling al kán begrijpen is het haast nog minder goed te doen voor een dergelijke daad begrip op te kunnen brengen bij de toehoorders en gegriefden. Begrip in de zin van: het begrijpen van wat er ten grondslag ligt aan de gedachte deze gruweldaad te moeten plegen. Niet dat er enig begrip voor op te brengen is in de zin van "ik kan me voorstellen dat iemand zijn woede op deze wijze bekoelt".

Wapenverbod
In mijn beleving is de steeds terugkerende vraag naar een algeheel verbod op het bezit van wapens in een beschaafd land als Amerika, een manoeuvre om vooral de echte vragen rondom een dergelijk drama te kunnen ontlopen. Om vragen als 'waarom' te kunnen beantwoorden moet er dusdanig diep gegraven worden dat van dergelijke onderzoeken een te traag proces verwacht wordt. De echte zorg in de maatschappij is dan ook een zorg die teveel de eigen directe omgeving raakt. "Maar ík heb toch niets gedaan?" of "mijn kinderen vertonen geen afwijkend gedrag" zijn gedachten die je jezelf niet eens wilt laten denken.

De omtrekkende beweging via de wapenwet is er eentje van onmacht tegen de ellende. Niet dat de vrije handel in wapens het probleem niet versterkt maar, die vrije handel is er altijd al geweest. Is er altijd al zo'n massa slachtpartijen geweest? Er zijn in het verleden vele volkeren geweest waar wapenbezit de normaalste zaak van de wereld was. Voor de jacht, of ter verdediging. Zelden werden zij ter hand genomen ter zinloze afslachting. Ik durf de gedachte toe te laten dat het er niet aan ligt dát er vrije handel in wapens bestaat, maar dat de onvrede in de samenleving de oorzaak is van dergelijke uitspattingen. Iets wat er al vroeg in gelegd kan worden, in een mensenleven: tevredenheid. De gevleugelde leus: doe wat je wilt, met als achterliggende gedachte dat dat kan zolang je er een ander niet mee beschadigd, werkt simpelweg niet in een ontevreden wereld.

Onverede
In het woord onvrede ligt natuurlijk het woord vrede. Vrede op aarde. Waar heb ik dat eerder gehoord? Kom ik, zoals zo vaak, toch weer uit bij dat 'kindeke in de kribbe'. God. Jezus. In ons midden stelde Hij dat alles wat je maar weten moest om te begrijpen hoe God het bedoelde met ons, met de mensheid, met de samenleving was:"Heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand. Dat is het grootste en eerste gebod. Het tweede is daaraan gelijk: heb uw naaste lief als uzelf."

Dat is hele andere koek dan, "doe wat je wilt".

Verplichtingen
Medelijden schept blijkbaar verplichtingen. Jouw gevoel schreeuwt! Persoonlijk zou ik mijn gevoel wel vaker willen horen schreeuwen, tegen de onverschilligheid. Mijn verplichting is om dicht bij mijn kinderen te blijven, ook al verwijderen zij zichzelf maar al te graag uit mijn beschermende omgeving, de één gretiger dan de ander. En ze in Gods handen te leggen door voor mijzelf om wijsheid te bidden. Zoiets denk ik.



Een worstelende vader.


PS: [een vrolijk of confronterend plaatje boven deze blog zou ongepast zijn]